στο τέλος της ιστορίας είναι ο δρόμος...
κρέμεται σαν κεραμίδι
έτοιμος να πέσει στα πόδια σου
χίλια κόκκινα κομμάτια
να τα πατήσεις να τα πας παρακάτω
το καθένα ξεχωριστά κι αλλού
κι έτσι που κάποια κομμάτια τα κουβαλάς χωρίς να το ξέρεις στη σόλα σου
και δεν τα πας εσύ αλλά αυτά σε πάνε
θραύσματα ζωών
αποσπασμένα βίαια από την ολότητά τους
για πάντα χωρισμένα, ξέφτια
'Ο,τι απομένει κουβαλάς καημένε
απομεινάρια, κατακάθι και υπολείμματα
είσαι ένα θλιβερό φίλτρο
στην θήκη μιας καφετιέρας
διευκολύνοντας τον επόμενο γαλλικό
