Γυρίζω αυτές τις Τρίτες των αποσυμπιέσεων οδηγώντας πάντα μόνος πάνω στους δρόμους μου, αυτούς που χάραξαν οι αναίμακτες αγάπες μου. Οι ανέραστες αγάπες. Γυρίζω ανάλαφρος έχοντας ξεχάσει το σπίτι που στέκεται στην επόμενη στροφή. Έχοντας διαγράψει την κόκκινη πόρτα. Έπαιξα στα ζάρια την μικρή Ραλλού μου.  Μαθαίνω να ξεχνάω... Ποιο περίσσευμα ευτυχίας μου δεν χρέωσε τον λογαριασμό της δυστυχίας κάποιου άλλου; Ποια αγαπημένη μου στιγμή δεν έσερνε απ' το πόδι μια μιζέρια; Έτσι μαθαίνω να μην κακομαθαίνω των σπάταλο εαυτό μου με πολυτέλειες... Κι οι ανέραστες αγάπες μου είναι το ξεροκόμματο που χαϊδεύει κι απαλύνει τις τύψεις μου.