Επιταγές

Τα πάμε μια χαρά στα μεταχρονολογημένα συναισθήματα

Καημένη απολεσθείσα ειλικρίνεια του παρόντος

Το έλλειμμά σου αντικαθίσταται

με μπόλικη σάλτσα παθιασμένων, θυελλωδών συναισθημάτων στο μέλλον ή στο παρελθόν

Τι τάλαντο κι αυτό!

Βαυκαλιζόμενοι να δουλεύουμε τον εαυτό μας με τέτοια μαεστρία...!

Κι αυτή θυμάται...

Ακόμα τρέμει το σώμα σου μέσα μου

Οι δείκτες δείξαν τέσσερις και πέντε

Κι ύστερα λύθηκαν και χάθηκαν στο πάτωμα

Αναμετάδοση.  Ραδιοκύματα.

Δέκτες που δέχονταν τα σώματα.

Παλίνδρομες ανάσες και ιδρώτας.

Εδώ που ήρθαμε δεν είναι τόπος

Αυτό που γίναμε δεν είναι χρόνος

Αμηχανίες και μετάνοιες

Κι οι δυο γονατισμένοι στο πάτωμα να ψάχνουμε

Ένας τα ρολόγια

Άλλος τις λέξεις

Να ψηλαφίζουμε το χώμα

Ένας με νύχια

Άλλος με δόντια

Κι ύστερα πάλι στα κλεφτά

Να σκορπάμε τα ευρεθέντα

Το εξαιρετικό μαζί σου ήταν αυτός ο ρυθμός σου

που ακόμα νιώθω μέσα μου

σα να μου έκλεψες απ’ το χέρι το ρολόι

αλλά μου άφησες ένα ατέλειωτο πήγαιν’ έλα εκκρεμούς

και αυτή την αίσθηση πως δεν ξεχρέωσα απέναντί σου

ενώ όλα ξέφτισαν σαν δευτερόλεπτα χρεοκοπημένου χρονομέτρου...

Βίοι παράλληλοι

Βίοι παράλληλοι 

καρδιά κι επάλληλη η προσμονή 

Στις εφαπτόμενες

γεύσεις παράδεισου εναλλασσόμενες

Τα παραμύθια μας 

δεν αναμειγνύονται· ανακατεύονται

Και μηχανεύομαι όμως δεν φτάνει. 

Σώμα, μικρή μου γη

Βάρκα ακυβέρνητη

Βαριά καρδιά 

Χώρα βαθιά...ανεξερεύνητη

flash

πως να φωτίσουμε τη νύχτα
για να ξανάβρουμε τον δρόμο απ’ τη σκιά;
προς τις χαμένες τις καρδιές μας να ανοιχτούμεμε ολοκάθαρα, ασπρισμένα φτερα....

****
έφτασε λέω η ώρα ίσως να ζήσουμε
μία μία τις κάποτε μεγάλες μας στιγμές
σ’ ένα ρεπλέι τελικό και αλογόκριτο

και πριν απ’ τ’ αντίο στον έρωτά μας τον πρωταρχικό

όλα να τα χαρίσουμε
απ’ όλα να γλιτώσουμε
με μια μετάνοια σε φωτογραφία της στιγμης...

ἡ ἀγάπη ζηλοῖ, περπερεύεται, φυσιοῦται ... για να αντέχει

υπάρχει ένα είδος αγάπης εξελικτικά προηγμένης

είναι μία αγάπη που μοιάζει γλυκιά σαν σιρόπι αντιβίωσης.
συνήθως ξεπουλιέται φτηνά στην πρώτη ευκαιρία.
εύκολα την παίζει κανείς στα ζάρια.
συχνά αποπειράται να την ξεπαστρέψει σε φριχτά σενάρια στο μυαλό...

όμως αυτή ανθίσταται και διατηρείται υπό αντίξοες συνθήκες.

Ενώ λοιπόν θωπεύεται από τα πιο ανίερα χάδια...
Ενώ συνθλίβεται και κονιορτοποιείται στον μύλο της καθημερινότητας...
Ενώ μεταλλάσσεται σε τραγική περιοδικότητα...
                                                                   

φαίνεται να διατηρείται και να επιβιώνει...

μήπως τελικά αυτή είναι η εξελικτική πορεία και η φυσική κατάληξη των πραγμάτων;
μήπως ο Darwin θα διατύπωνε μια αντίστοιχη υπόθεση;
από τις αγάπες τελικά επικράτησαν όσες μεταλλάχθηκαν σε συνήθειες, 

ένα είδος εξελικτικά ανώτερο και ανθεκτικότερο στον χρόνο και την φθορά του....

ίσως ότι ανθεκτικότερο έφτιαξε η φύση...μετά τις κατσαρίδες...

Μ' ένα κουτάλι για δύο

Μ’ ένα κουτάλι για δύο

κι ένα βαζάκι βύσσινο,
το τελευταίο γλυκό της γιαγιάς.

Μ’ ένα κουτάλι στα δύο,
σιρόπι στα χείλια και κρύο,
σφιχτά στριμωγμένοι σε μια παλιά αγκαλιά.

Λες να βρεθούμε στης αγάπης την άκρη;
Ένα κουτάλι μπορεί να μοιράζει
τα πρώτα μεγάλα φιλιά;

Θυμάσαι καθόλου στου μετάλλου τη γλύκα
στ’ αξεθώριαστα χάδια
στον άσπρο σου ώμο βροχή;

Μ’ ένα κουτάλι κι οι δύο
βουτήξαμε σ’ αυτό
που εσύ από τότε λες απροσδιόριστο...

περί ερώτων...συνέχεια βου

θεωρώ ότι η μάχη με τον χρόνο χάνεται τη στιγμή που γίνεται αντιληπτή η ουσία του έρωτα.

μέχρι εκείνο το κομβικό σημείο - για όσο δηλαδή διατηρείται στο μυαλό αυτή την ψευδαίσθηση ως πραγματικότητα - ο έρωτας προσδίδει μια θεϊκή ιδιότητα: του δαμαστή της 4ης διάστασης.

είναι δηλαδή αυτός ένα από τα λίγα εργαλεία (ελάχιστα σε προσωπικό επίπεδο) που καθιστούν ικανή την προσωρινή (έστω) κατάργηση του χρόνου και την δημιουργία αποκλειστικά προσωπικών χώρων αμιγώς τρισδιάστατων.

κι όπως συμβαίνει με τις αισθήσεις, όταν χάνεται κάποια οξύνονται οι υπόλοιπες.  ο έρωτας, με την κατάργηση της 4ης διάστασης, βελτιστοποιεί την αντίληψη των υπόλοιπων. με την απαλλαγή από το βάρος του χρόνου η βίωση του χώρου - αυτού του κοινού τόπου που δημιουργείται ξαφνικά από το τίποτα και περιβάλλει τους εραστές - σωματοποιείται απόλυτα, μεγεθύνεται και τελειοποιείται με ένα πολύ προσωπικό, υποκειμενικό, και εκ τούτου διαστροφικό τρόπο.

θα μπορούσε λοιπόν κανείς να ορίσει τον χρόνο ως μία κατάσταση απουσίας του έρωτα  ή συνειδητότητάς του στις πραγματικές του διαστάσεις.

τα πάθη του μέλλοντός μας

πρέπει ν' ανακαλύψουμε τα πάθη του μέλλοντός μας 

αυτά θα μας σώσουν από την σκουριά 

δεν ξέρω πως 

αλλά πρέπει να βρούμε τα πάθη του μέλλοντός μας 

αυτά που θα μας σώσουν από το ίδιο και το τίποτα 

δεν ξέρω πως

Παρεκτροπές

Πως στην απότομη στροφή
πήρε τροπή κι η εμμονή
εξετράπη...
Χωρίς ντροπή
θα ανατραπεί.
ό,τι με κόπο είχε στηθεί
με πόση αγάπη εχάθη!

Σπίτι μου

Μια αγκαλιά είναι το σπίτι
κι αυτό το χάδι στα μαλλιά
ένα ζευγάρι μικρά χέρια
αυτή φωνή κι η μυρωδιά

Να μην τελειώσει αυτός ο δρόμος
να μπλέξει τόσο δυνατά
όσο τα χέρια τα δεμένα
να κάνει κύκλους στα τυφλά
μέχρι να λιώσω εγώ σε 'σένα

Άτιμο πράγμα αυτό το σώμα
που μου ταιριάζει σαν θηλιά
Να νιώθω ξένος μακρυά του
και να 'μαι όμηρος κοντά

Αυθαίρετο

Γι’ αυτά που τάξαμε
και τα ξεχάσαμε σα να ‘ταν ψέμα,
γι’ αυτά που ζήσαμε
και τα σκορπίσαμε σα να ‘ταν ξένα,
έλα, θα χτίσουμε ένα αυθαίρετο
μες της καρδιάς μας τ’ αδιαίρετο

Και στο σώμα που χρόνια χρωστάω το δικό σου κορμί
θα φυτέψω καινούργια αυλή

Και στα χρόνια τα τόσα που ξόδεψα δίχως φειδώ
θα πληρώσω αέρα ακριβό

Όσα ονειρεύτηκα
δίχτυα που μπλέχτηκαν με το σκοτάδι
Όσα φοβήθηκες
μέρες που κρύφτηκες στη μοναξιά

Του ερωτά μας τ’ ανεκπλήρωτο
Νοίκι ζητάει και το αζημίωτο

Ένα τηλεφώνημα μετά από χρόνια...

- Εσύ; - Ναι... - Επιτέλους...

Μούγκα Στρούγκα Τουνάϊτ

Λέμε ν' αφήσουμε κατά μέρος τις ατάλαντες εμπνεύσεις μας απόψε.
Ποθούμε (;) να παύσουμε για λίγο να ταλαιπωρούμε την σοφή σιωπή.
Τη μοναξιά μας μόνη ας αφήσουμε να ξεκουράσει τα ώτα της.
Ν' ακούσουμε πρέπει τους πόθους μας.
Τα πιο βαθιά τα μυστικά μας αυτά που ντρέπονται να διακόψουν την ασίγαστη φλυαρία μας.
Μιλάμε, μιλάμε, μιλάμε και μόνο θόρυβο παράγουμε...
Αυτόν το θόρυβο των σκέψεων που δεν αφήνει το μυαλό να ανασάνει...
Σιωπή λοιπόν...
Μούγκα στη στρούγκα τουνάιτ.

Υ.Γ. εντάξει με τη σιωπή αλλά για να μη σκάσουμε κιόλας πρέπει να παραθέσω την παρακάτω σοφή κινέζικη συμβουλή:
"Η υπέρμετρη αποτροπή ενίοτε λειτουργεί προτρεπτικά"
Έτσι ακριβώς για να διατηρούνται αι ισορροπίαι!