flash

πως να φωτίσουμε τη νύχτα
για να ξανάβρουμε τον δρόμο απ’ τη σκιά;
προς τις χαμένες τις καρδιές μας να ανοιχτούμεμε ολοκάθαρα, ασπρισμένα φτερα....

****
έφτασε λέω η ώρα ίσως να ζήσουμε
μία μία τις κάποτε μεγάλες μας στιγμές
σ’ ένα ρεπλέι τελικό και αλογόκριτο

και πριν απ’ τ’ αντίο στον έρωτά μας τον πρωταρχικό

όλα να τα χαρίσουμε
απ’ όλα να γλιτώσουμε
με μια μετάνοια σε φωτογραφία της στιγμης...

ἡ ἀγάπη ζηλοῖ, περπερεύεται, φυσιοῦται ... για να αντέχει

υπάρχει ένα είδος αγάπης εξελικτικά προηγμένης

είναι μία αγάπη που μοιάζει γλυκιά σαν σιρόπι αντιβίωσης.
συνήθως ξεπουλιέται φτηνά στην πρώτη ευκαιρία.
εύκολα την παίζει κανείς στα ζάρια.
συχνά αποπειράται να την ξεπαστρέψει σε φριχτά σενάρια στο μυαλό...

όμως αυτή ανθίσταται και διατηρείται υπό αντίξοες συνθήκες.

Ενώ λοιπόν θωπεύεται από τα πιο ανίερα χάδια...
Ενώ συνθλίβεται και κονιορτοποιείται στον μύλο της καθημερινότητας...
Ενώ μεταλλάσσεται σε τραγική περιοδικότητα...
                                                                   

φαίνεται να διατηρείται και να επιβιώνει...

μήπως τελικά αυτή είναι η εξελικτική πορεία και η φυσική κατάληξη των πραγμάτων;
μήπως ο Darwin θα διατύπωνε μια αντίστοιχη υπόθεση;
από τις αγάπες τελικά επικράτησαν όσες μεταλλάχθηκαν σε συνήθειες, 

ένα είδος εξελικτικά ανώτερο και ανθεκτικότερο στον χρόνο και την φθορά του....

ίσως ότι ανθεκτικότερο έφτιαξε η φύση...μετά τις κατσαρίδες...

Μ' ένα κουτάλι για δύο

Μ’ ένα κουτάλι για δύο

κι ένα βαζάκι βύσσινο,
το τελευταίο γλυκό της γιαγιάς.

Μ’ ένα κουτάλι στα δύο,
σιρόπι στα χείλια και κρύο,
σφιχτά στριμωγμένοι σε μια παλιά αγκαλιά.

Λες να βρεθούμε στης αγάπης την άκρη;
Ένα κουτάλι μπορεί να μοιράζει
τα πρώτα μεγάλα φιλιά;

Θυμάσαι καθόλου στου μετάλλου τη γλύκα
στ’ αξεθώριαστα χάδια
στον άσπρο σου ώμο βροχή;

Μ’ ένα κουτάλι κι οι δύο
βουτήξαμε σ’ αυτό
που εσύ από τότε λες απροσδιόριστο...

περί ερώτων...συνέχεια βου

θεωρώ ότι η μάχη με τον χρόνο χάνεται τη στιγμή που γίνεται αντιληπτή η ουσία του έρωτα.

μέχρι εκείνο το κομβικό σημείο - για όσο δηλαδή διατηρείται στο μυαλό αυτή την ψευδαίσθηση ως πραγματικότητα - ο έρωτας προσδίδει μια θεϊκή ιδιότητα: του δαμαστή της 4ης διάστασης.

είναι δηλαδή αυτός ένα από τα λίγα εργαλεία (ελάχιστα σε προσωπικό επίπεδο) που καθιστούν ικανή την προσωρινή (έστω) κατάργηση του χρόνου και την δημιουργία αποκλειστικά προσωπικών χώρων αμιγώς τρισδιάστατων.

κι όπως συμβαίνει με τις αισθήσεις, όταν χάνεται κάποια οξύνονται οι υπόλοιπες.  ο έρωτας, με την κατάργηση της 4ης διάστασης, βελτιστοποιεί την αντίληψη των υπόλοιπων. με την απαλλαγή από το βάρος του χρόνου η βίωση του χώρου - αυτού του κοινού τόπου που δημιουργείται ξαφνικά από το τίποτα και περιβάλλει τους εραστές - σωματοποιείται απόλυτα, μεγεθύνεται και τελειοποιείται με ένα πολύ προσωπικό, υποκειμενικό, και εκ τούτου διαστροφικό τρόπο.

θα μπορούσε λοιπόν κανείς να ορίσει τον χρόνο ως μία κατάσταση απουσίας του έρωτα  ή συνειδητότητάς του στις πραγματικές του διαστάσεις.