Γι’ αυτά που τάξαμε
και τα ξεχάσαμε σα να ‘ταν ψέμα,
γι’ αυτά που ζήσαμε
και τα σκορπίσαμε σα να ‘ταν ξένα,
έλα, θα χτίσουμε ένα αυθαίρετο
μες της καρδιάς μας τ’ αδιαίρετο
Και στο σώμα που χρόνια χρωστάω το δικό σου κορμί
θα φυτέψω καινούργια αυλή
Και στα χρόνια τα τόσα που ξόδεψα δίχως φειδώ
θα πληρώσω αέρα ακριβό
Όσα ονειρεύτηκα
δίχτυα που μπλέχτηκαν με το σκοτάδι
Όσα φοβήθηκες
μέρες που κρύφτηκες στη μοναξιά
Του ερωτά μας τ’ ανεκπλήρωτο
Νοίκι ζητάει και το αζημίωτο
