Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2012

Κτερίσματα

Δε μου 'μεινε ούτε μια φωτογραφία
ούτε ένα τόσο δα κουτάκι 
για τα κτερίσματα

Στης ειμαρμένης την έσχατη προδοσία
γονάτισα γελώντας.

(Προβολείς!)

Τώρα τι θες; Ενδελέχεια τέλος.

Λες και δεν υπήρξαμε.
Έτσι ζήσαμε και τώρα έτσι θα ζούμε.
Κι είναι κι αυτό πολύ αστείο αν το καλοσκεφτείς
Λες κι όλος ο χώρος που καταλάβαμε στον κόσμο
και στον καιρό
συγκεντρώθηκε σ' ένα μοναδικό αναβόσβημα
ύστερα το λαμπιόνι κάηκε και σκοτείνιασε το πράμα.


Λέω, λοιπόν, δε μου 'μεινε ούτε η μύτη της καρφίτσας
έτσι να πατήσω κάπου να στηριχτώ
ή έστω να σε θάψω βρε αδερφέ

κρατάω τα κτερίσματα πάντως.