έρωτας: τέχνη ή τεχνική

Συνάντησα χτες τυχαία μία φίλη που είχα καιρό να δω. Ξεροστάλιασε στην βιτρίνα ενός καταστήματος κοιτώντας με λατρεία και χαμόγελο μισότρελλου ένα καρό πουκάμισο. Αντρικό! Περίμενα λίγα λεπτά πριν της μιλήσω. Σχεδόν δίπλα της. Αποροφημένη σε κυκεώνα σκέψεων δεν αντιλήφηκε την παρουσία μου. Στο τέλος απορρημένος της είπα - σχεδόν ξυπνώντας την από λήθαργο - με τακτ νταλικέρη: "μωρή, τι το κοιτάς έτσι το καρό το ανδρικό λες και βλέπεις τρίγωνο Ελενίδη με τα σιρόπια του; Δεν βγαίνει στο νούμερό σου…μπασμένο!" Πάντα μιλάω με τρόπους στους φίλους μου.


Ξεπερνώντας τον αρχικό αιφνιδιασμό και με μελομένα ματάκια αφού με αγκαλιάζει στοργικά μου πετάει αφοπλιστικά κι ονειροπόλα:
- Ξέρεις...είμαι ερωτευμένη...
- Με το πουκάμισο μωρή;
Την αρπάζω από το μπράτσο να την σύρω στο παρακείμενο καφέ.
-Τι σου συμβαίνει γλυκιά μου; (Δεν είμαι γκέυ και δεν καταλαβαίνω πως μου βγαίνουν όλα αυτά τα "μωρή" και τα "γλυκιά μου". Αλλά αυτό δεν είναι το θέμα μας. Το θέμα μας είναι ότι είναι ερωτευμένη.)
- Είμαι ερωτευμένη…
- Μπράβο σου. Και το καρουδάκι; Ανταποκρίνεται;
- Δεν κατάλαβες. Βαγγέλη τον λένε. Δυο μέτρα παληκάρι, όμορφος (τα ξέρω αυτά τα όμορφος των ερωτευμένων γυναικών αλλά επειδή και πάλι δεν είναι το θέμα μας δεν ήθελα να την διακόψω ούτε να την πληγώσω), έξυπνος (μμμμ), με προσόντα ...(πάσο εδώ) αθλητικά...
- Μπράβο αγάπη μου. Χαίρομαι για σένα!!!
- Αχ ναι, ναι, ναι!!!


Κι αφήνει να της φύγει ένας μακρόσυρτος αναστεναγμός ευθέως ανάλογος με τα προσόντα του Βαγγέλη, υπέθεσα. Θα ήμουν απλώς χαρούμενος αν έμενε ως εκεί. Και απροβλημάτιστος. Αλλά συνέχισε την ιστορία της.
- Δεν ξέρεις τι μου έκανε την παραμονή πρωτοχρονιάς; είπε και τα ματάκια της σπίθισαν...
- Τι σου έκανε μάτια μου ο κερατάς να τον τσακίσω;
- Και πάλι δεν κατάλαβες, μου λέει. Με συγκλόνισε ο Βαγγέλης! Με κάλεσε σπίτι του για να περάσουμε μαζι την παραμονή. Μπαίνω σπίτι και τι να δω...;
- Το κρεβάτι του σαδομαζό στρωμένο με τα λουριά του και τα λοιπά όργανα έτοιμα;;
- Μα τι λες;;;;
- Επειδή είπες σε συγκλόνισε...
- Είσαι σάχλας.
- Το ξέρω!
- Έλα σου μιλάω!
- Ε, λέγε!
- Ο καλός μου είχε βάλει στο τραπέζι δύο κεράκια. Είχε έτοιμο ένα μπουκάλι κρασί με δύο ποτήρια και το τζάκι αναμμένο!!!!
- ....
- Δε θα πεις τίποτα;
- Μα τι να πω; Περιμένω να δω τι σου έκανε και σε συγκλόνισε...
- Σου είπα! Είχε αναμμένο τζάκι, κεριά και κρασί και με περίμενε.
- ...
- ...
- - Τι να σου πω βρε αγάπη μου; Αυτό ήταν το συγκλονιστικό;

Ομολογώ ότι έμεινα άναυδος με τον ενθουσιασμό της. Δεν φανταζόμουν ότι κάτι τόσο απλό θα εκληφθεί ως grande κίνηση ευαισθησίας και ρομαντισμού. Δεν έχω πια μεγάλη επαφή με το τι συμβαίνει στην πιάτσα, αλλά αυτό δεν θα το θεωρούσα ποτέ εντυπωσιακό. Ούτε να το κάνω ούτε να μου το κάνουν. Ίσως μια καθημερινή τρυφερή κίνηση. Όχι κάτι για να εντυπωσιαστεί κάποιος τόσο πολύ!

Ακούγοντας και συζητώντας με τη φίλη μου, ένα νέο άνθρωπο με αρκετές σχέσεις ήδη στο ενεργητικό του, συνειδητοποίησα ότι ο έρωτας πλέον έχει απογυμνωθεί από κάθε στοιχείο λυρισμού κι έχει απομείνει μόνον ο σάρκινος, ζωώδης σκελετός του. Το ότι κάποιος στα 25 του, με μια 7ετία μέσω όρο ενεργής ερωτικής ζωής εντυπωσιάζεται από ένα ποτήρι κρασί και ένα αναμμένο τζάκι, είναι μια σκέψη που σου δημιουργεί θλίψη. Ξαναλέω, δεν υποτιμώ την σπουδαιότητα των μικρών καθημερινών εκδηλώσεων έρωτα, πάθους, αφοσίωσης. Δεν χρειάζεται να σου χαρίσει κανείς ένα ταξίδι στο Παρίσι για να νιώσεις οτι σε θέλει. Όμως η αίσθηση που μου έδωσε ήταν ενός ανθρώπου στερημένου από τρυφερότητα, πάθος, ρομαντισμό, φλέρτ.