Των ερώτων τα σύμπαντα
γεμίσαν την καρδιά
μ´ ανοξείδωτες εμμονές
Εκρηγμένα φιλιά
συντριβές και ρήμαγμα
και ‘συ που με μάλωνες
και μ’ ερίχνες κάτω σαν τα φύλλα
να μαραίνομαι
σου ψάχνω χρόνια ένα στίχο
να υπερασπίζεται το εύθραυστο του έρωτα
και δεν βρίσκω ούτε μια λέξη…μια τελεία…
Κατάντησα μια υπερβολή που ξεθώριασε
Αυταπάτη μεγαλείου που σβήνει
Ένα εθιμοτυπικό τίποτα
Χαρακώνω ημέρες στην ραχοκοκαλιά μου και οργανώνω φιέστες
Αναβιώνω το μεγαλείο σου άνοστα και επετειακά
Και μετά αγνοώ πως είναι να με συγχωρώ
Γι’ αυτά που είμαι και για εκείνα που δεν είμαι
