Αντοδυσσέας

Η Ιθάκη ήταν ένας τόπος από τον οποίο φεύγεις. 

Όχι στον οποίο επιστρέφεις. 

Καταργήσαμε τον σκοπό του πεπερασμένου

-αντικαθίσταται από το μη σκοπό και το άπειρο.

Ξεγυμνωθήκαμε ακόμα κι απ´ το άλλοθι του έρωτα

Τώρα φουρτουνοιαζόμαστε αέναα αλλά όχι άοκνα. 

Όχι άοκνα πια...

Ξεχάσαμε και τον ύπνο. Ξεχάσαμε και τις αγάπες μας. 

Ξεχάσαμε και τις αναπνοές μας σύντροφοι. 

Πότε πότε αφήνουμε χαραμάδες χαράς 

να διαταράξουν την υποβλητική μας σκοτεινιά. 

Κι ύστερα ντροπιασμένοι κι ενοχικοί 

τις κλείνουμε με τσιμέντο ταχείας πήξεως. 

Χτίστε με κι εμένα στο μεσαίο κατάρτι το πιο δυνατό

και το πιο ψηλό.

Χτίστε με.  Δε θέλω ούτε να ακούω ούτε να βλέπω.

Ακμαία πάντα τα παιδικά μου τραύματα 

με γάζωσαν σαν πανάκι λεπτό

κι έτσι καμιά Σειρήνα δεν πρόλαβε να κάνει 

καμία δουλειά που δεν είχε ήδη συντελεστεί.
Πλην της πρώτης σαφώς!  Πλην της πρώτης!
Πάντα πλην της πρώτης...

Ζήλεψα!  Το παραδέχομαι.  

Ζήλεψα τους ανθρώπους με σαφείς εχθρούς. 

Τους ανθρώπους χωρίς πουπουλένια μαξιλάρια

και σακατεμένες συλλογιστικές.  

Φαντάστηκα ότι από δύτης θα μπορούσα να γίνω αεροπόρος.

Και το προσπάθησα.  Αλήθεια το προσπάθησα.

Αλλά σύντροφοι μου γενναίοι 

δεν διορθώνονται όλες οι εκ γενετής ανωμαλίες.

Κι εμένα η Ιθάκη μου δεν ήταν τόπος

Ήταν μια απόπειρα απόδρασης ... αποτυχημένη;

Το να σας αφήσω είναι το μόνο προβλεπόμενο 

αυτού του ταξιδιού.  

Αμπελοφιλοσοφίες

Ίσως να ονειρεύτηκα πιο πέρα απ' το βήμα μου
Ίσως και να κατάλαβα πως ζωή είναι η φθορά του ονείρου

Το θέμα είναι να γερνάς με χάρη
και να ξεχνάς με χάρη
και να λυπάσαι με χάρη
και να αποχωρείς με χάρη....

Προς Θεού!
Μη χάσουμε την λεπτότητα των ευγενικών μας ψυχών
κατά την πτώση.
Μη μας τραχύνει την καρδιά το φύσημα του χρόνου.
Μη μας σακατέψουν τα χτυπήματα του ανεκπλήρωτου.

Στον πυρήνα μας να φυλάμε την πρωταρχική εντολή μας.
Και το χρέος μας.
Να παλεύουμε ιδανικά με το αδύνατο της επιβολής στην φύση μας.

Λέμε τώρα...

Ασάφεια

Στην ποίηση ποτέ δεν είναι δεδομένο. 

Ακόμα κι αν η ροή της ενέργειας είναι προς συγκεκριμένη κατεύθυνση. 

Το υποκείμενο και το αντικείμενο εναλλάσσονται ή συνυπάρχουν το ένα στη θέση του άλλου. 

Έτσι που όταν γράφω για σένα μπορεί να μιλώ για μένα. Ή και τους δυο μας. 

Πιο πολύ

Φτηνό κονιάκ, κακός καφές. 

Κολλάει η πίκρα κι επιμένει. 

Συνοπτικές διαδικασίες. 

Σήμερα εδώ κι αύριο πουθενά. 

Κι όμως. 

Πιο πολύ απ´ το θάνατο

με τρομάζει ο άνθρωπος. 

Σεντόνια στους τοίχους

Δεν κουραζόμαστε πια να είμαστε ο εαυτός μας;

Με θαυμαστή αντοχή και με θαυμαστή επιμονή

αναστέλλεται η ζωή μας

Χιλιάδες οι αναστολές που βεβαιώνουν
την ακυρωμένη μας ύπαρξη. 

Ένα φεγγάρι λειψό

Υμνείστε 'σεις κοινοί θνητοί

τις πανσελήνους τις ολοστρόγγυλες

Εμείς, 

οι εξόριστες καταραμένες ψυχές,

στις καταχθόνιες θεότητες 

θα προσευχόμαστε 

και στα άλλα φεγγάρια 

Εκείνα τα ημιτελή. Τα ακατέργαστα.

Η έλλειψη

Η έλλειψη δεν ειν´ λειψή

Απλά δεν είναι στρογγυλή 

Μα τα ´χει όλα

Τα έχει σωστά

 

Καμπύλες και υψώματα 

Στροφές τα ξημερώματα 

Φυγόκεντρες με ένταση 

Και κεντρομόλες 

στο κέντρο όλες 

Η αγάπη μου είναι λειψή

Είναι όμως ξέρεις στρογγυλή 

Δεν έχει τίποτα σωστό 

Είναι ένα έγκλημα καυτό

Χωρίς γωνίες κι αγωνίες 

Χωρίς πολλές κακοτοπιές

Χωρίς λακκούβες κι ενοχές

Χωρίς το κέντρο κι αντ´ αυτού 

ένα ανθρωπάκι πας παρ του. 

Πάμε

Όταν κάποια στιγμή θα σε συναντήσω

Θα έχω πράξει χίλια κακά

Θα σε κοιτάξω και θα σε ρωτήσω:

"Μπορώ να κάτσω εδώ κοντά σου;"

"Μπορώ να κλάψω στη σκιά σου;"

"Μπορώ να είμαι αυτό που είμαι;"

***

Όταν σε βρω κάποια στιγμή θα το καταλάβω

Και θα ξαπλώσω στην ποδιά σου

Και θα κλάψω κάμποσες μέρες σα παιδί

Μετά θα σου μιλήσω

Θα σου πω για όλα τα λάθη μου ένα, ένα

Θα μου πεις "δεν πειράζει"

Θα σου πω για όλα τα όνειρά μου ένα, ένα

Θα μου πεις "δεν πειράζει"

Και μετά δε θα μιλήσω άλλο για πολλές μέρες

***

Όταν σε βρω θα το γνωρίζω

Γιατί δεν θα χρειαστεί να κάνω τίποτα απ' όλ' αυτά

Γιατί θα μου δώσεις μόνο το χέρι σου και θα μου πεις: "πάμε!"

Οι φωτογραφίες

Οι παλιές φωτογραφίες των γονιών μου με μελαγχολούν
Μου θυμίζουν ένα μέλλον κίτρινο, με ρούχα θλιβερά και πολύχρωμα
με αμηχανίες εκρηκτικές
με ξεθωριάσματα διαβρωτικά...

Οι παλιές φωτογραφίες τους με θλίβουν
μου μιλάνε για μια πορεία προδιαγεγραμμένη
για θραύσματα ζωής
για ομοιώματα χαρών

Να! Εδώ χορεύουν με τα χέρια στους ώμους!
Κοίτα!  Εδώ πίνουν και γλεντάνε!
Η γιαγιά μου και η μοίρα μου
Η κόρη της που μου περνάει την σκυτάλη
Να 'μαι κι εγώ ο άξιος διάδοχος της παρακμής τους

Ξεφτυλισμένες διαδοχές
Αλλεπάλληλες πίκρες
Πορτοκαλοκίτρινες στιγμές φλοράλ ντυμένες
Φαρδιές γραβάτες
Ψηλά παπούτσια
Μεγάλα γυαλιά για τρομαχτικές μυωπίες
Νεότητες τραγικές και μοιραίες

Άσχημες, άσχημες, βουβές φωτογραφίες που ουρλιάζετε στα έντερά μου
Σας σιχάθηκα.

Φτωχούλη...

Θεέ μου τόσο που φτώχυνες 

και 'χεις ανάγκη εμένα,

να σ´ ελεώ με προσευχές, 

καντήλια κι αγιασμένα...

Αγάπη μου πως ξέπεσες,

στο φως των οματιών μου

κι αστεία τώρα φαίνεσαι

βάσανο των χεριών μου...

Πως ξεγελάνε οι καιροί

παιχνίδια του μυαλού μας. 

Κι εκεί που αναριγήσαμε

για δες πόσο μισήσαμε. 

μανούλα...

μαμά με προάγεις.
με τις αγκαλιές σου και το γάλα σου.
με την αγάπη και τα κενά σου.
με τις ανασφάλειες.
με τα κλάματα και τις απειλές σου.
με προάγεις μαμά.
και ξεπουλιέμαι για τις δικές σου ντροπές.
20 ευρώ η κάθε αδυναμία σου μαμά.
φτηνή πουτάνα έγινα
για ένα κομμάτι ψωμί μαμά.
νταβατζή μου, μαμά.  

Σκοπεύσατε... Πυρ

μ' αρέσει στον έρωτα να παραδίνομαι αμαχητί.

με τα χέρια ανοιχτά

με τα μάτια ανοιχτά

ορατό τον στόχο και εύκολο να του δίνω

και να τον βλέπω καθώς με σαρώνει...

Την αγκαλιά σου

Δως μου την αγκαλιά σου να κλάψω
Τα χέρια σου θέλω να κλάψω
Τα πόδια σου θέλω να κλάψω
Να σου φιλάω τα γόνατα θέλω
Να αγκαλιάζω τις γάμπες σου
Να μπλέκουνε δάκρυα, σάλια και μύξες
Να μπλέκουνε τα δάχτυλά σου στα μαλλιά μου
Να κλαίω, να κλαίω, να κλαίω...
Στην αγκαλιά σου

Μετά να γύρω το κεφάλι στην ποδιά σου
Να βάλεις την παλάμη σου στο μάγουλό μου
Να μου ψυθυρίζεις ακατάλυπτα πράγματα
Μέχρι να κοιμηθώ και δυο χρονώ παιδί να σηκωθώ...
Στην αγκαλιά σου

Εκτελούνται έργα

Σκαμμένοι όλοι οι δρόμοι προς το σπίτι σου

Οχυρωμένη πίσω από αναχώματα κοιμάσαι

Κάποιο χέρι μηχανεύτηκε

και μου κλείσε την πόρτα

Σκαμμένοι όλοι οι δρόμοι που κάποτε περνούσα

Άρχον καμαρωτός τότε και τώρα βουβά παρατημένος

Προσκύνημα στη πόρτα σου

τις αμαρτίες μου ακουμπώ, πιστός. 

Σκαμμένοι όλοι οι δρόμοι και γδαρμένοι 

Εκτελούνται έργα και μαζί τους κι εγώ

Στην άκρη της άνοιξης ρε συ

Πως μπορείς να μ' αρνιέσαι;

12 τρελές προσευχές

Πιστεύω 

εις ένα Θεόν, Έρωτα, Παντοκράτορα, 

Ποιητήν ουρανού και φυγής, 

ιδεατών τε πάντα και αοράτων.

Πανταχού παρών και τα πάντα πληρών

Ο Θησαυρός των τρελών και ζωής χορηγός

Ελθέ και σκήνωσον εν ημίν 

και καθάρισον ημάς από πάσης κηλίδος 

και σώσον, Έρωτα τας ψυχάς ημών. 

Αμήν.

Σαμποτάζ

Όταν σταματάω να σε σκέφτομαι
και πηγαίνω ν´ ανασάνω,
το βάρος απ´ το στήθος όταν λέω πως απωθώ,
εκείνος ο άλλος μου εαυτός,
ο αυθεντικός,
από την πρώτη κιόλας ανάσα με σαμποτάρει...

Και τα θυμάμαι όλα
Όλα
Όλα
Είμαι ένας κουρασμένος άνθρωπος

Κάδμεια νίκη

"Μια νίκη ακόμα επί του Έρωτος

και θα χαθούμε εντελώς."

Μη με συγχαίρεις εναπομείναντα εαυτέ...

Η συντριβή μου εμμένει

παρά την αναχαίτιση των στρατιών της -

απώλειες βαριές και τι μπορεί να κάνει ο νικητής που απέμεινε μόνος;

χωρίς αξιωματικούς, χωρίς στρατό, χωρίς χέρια;

σου στέλνω τον άγγελο να φωνάξει: ηττήθημεν!!!
πανηγυρικά. ανεπανόρθωτα... 

Ο Γιάννης ο φονιάς ίσως να αστόχησε...

και κλαίω τώρα Πύρρεια δάκρυα σταματημένος στην άκρη του δρόμου. 

Τρέχουν μάτια και μύτες καθώς σε φαντάζομαι στη θέση του συνοδηγού όπως τότε 

να μ´ αγκαλιάζεις

κι ο γκρεμισμένος κόσμος μου να ξαναχτίζεται σε 3 ημέρες. 

Μη με συγχαίρεις λοιπόν για τις φαντασίες μου ελάχιστε εαυτέ. 

Δεν κέρδισα. 

Αποδεκατίστηκε μόνο (απ´ τ)η ζωή μου. 

Οι ηττημένες λεγεώνες της με στιγμάτισαν ανεπανόρθωτα. 

Dorian

Αγάπησα και υμνώ κι εγώ την φθαρτή ομορφιά Dorian...
Ξέρεις κάτι;  Θέλει θάρρος μεγαλύτερο αυτό απ' την αγάπη των αθάνατων θεών τους!