Η πτώση των υποκειμένων

Ανάμεσα σε δυο λέξεις ανατρέπεται η ζωή
κι οι δρόμοι ξανασπέρνονται με απώλειες
Αν και ζούμε χάνοντας
Αν και χάνουμε ζώντας
Ωστόσο ποτέ δεν μαθαίνουμε.
Ποτέ δεν συνηθίσαμε.

Ρίμες φτηνές και κατανάλωση
- τα δικά μας τραγούδια
παράφωνα λουλούδια
σε μια ανθοδέσμη από γαρύφαλλα
του νεκροταφείου.
Οι πιο πολλές μέρες κοινές
σε επανάληψη
εκδίδονται στον δρόμο
που ανθεί το εμπόριο λευκής σαρκός
και μελανής ψυχής.

Προσοχή κυρίες και κύριοι!
Προσοχή!
Όταν ανοίγετε τα ντουλάπια
υπάρχει πάντοτε κίνδυνος πτώσης
υποκειμένων.
Απογειώσεις και προσγειώσεις η ζωή
κι όλο και κάποια δελεάζονται
κι αυτοκτονούν
προς την αγαπημένη σας κάρα.
Καμιά φορά και εντός αυτής.
Να!  Για παράδειγμα,
οι αναπληρωματικές της ατελούς πρώτης, αγάπες
που επιτελούν πλημμελώς τον ρόλο τους
- εξ ορισμού -
και γκρεμίζονται ηρωικά.

Ρίμες φτηνές και κατανάλωση
- τα δικά μας τραγούδια
παράφωνα λουλούδια
σε μια ανθοδέσμη από γαρύφαλλα
του νεκροταφείου.
Οι πιο πολλές μέρες κοινές
σε επανάληψη
εκδίδονται στον δρόμο
που ανθεί το εμπόριο λευκής σαρκός
και μελανιασμένης ψυχής.

ορισμοί

αυτό το ελαφρύ, το ευτελές, το εύθραυστο
αυτό που ανατρέπεται σε δυο λέξεις μέσα
που καμιά φορά αρκεί κι ένα "όχι" ή ένα "ναι"
για να το εκθεμελιώσει.
αυτό το μαγικό, τ' ονειρικό, το άπιαστο
αυτό που ταλαντεύεται αδιάπαυστα, μεθυστικά,
πότε από 'δω και πότε από 'κει και ποτέ
δε βρίσκει τρόπο να ησυχάσει. 

Ο χαλαστής

Στη γειτονιά του υπήρχε ένα μαγαζάκι. 

Από 'κει τα είχε πάρει όλα

αλλά τα ξόδεψε αλόγιστα τα "σ' αγαπώ" του

και ξοδεύτηκε κι αυτός

Τώρα δε του έμεινε ούτε "σ' αγαπώ" να πει

ούτε κουράγιο

Μια μέρα έτσι τόσο ξαφνικά πέσανε τα χρόνια του σαν βροχή στο κεφάλι του 

κι η αγάπη σαν κατάρα 

Ούτε τα μεν μπόρεσε να τα ζήσει

ούτε την δε γνώριζε πως να κρατήσει στα τρύπια του χέρια 

Εκείνο το μαγαζάκι 

-που άνοιξε ένα πρωί και το ίδιο βραδύ έκλεισε για πάντα-

το θυμόταν με νοσταλγία άλλοτε

κι άλλοτε με μίσος.

Δεν κατάφερε και πολλά στη ζωή του. 

Ένα κατάφερε κι εκείνο ημιτελώς κι ατέχνως. 

Έγινε κατά το ήμισυ αυτό που χαϊδευτικά του προσέπιπτε η μάνα του:

Χαλαστής.  

(τη μαστοριά δεν μπόρεσε να την επιτύχει)

Οι λάμπες

Ζω σ´ ένα σπίτι χωρίς λάμπες.

Οι προκάτοχοί του φεύγοντας πήραν τα πάντα. 

Τα βράδια περπατώ στα τυφλά
κι ακούω τα μονά βήματά μου.

Το σπίτι μου, μου το λεηλάτησαν οι πρόγονοί μου.

Το μαύρο κυπαρίσσι στην αυλή και τα πουλιά τα έσφαξα εγώ μόνος.
Για να ´χω μερίδιο στην κληρονομιά τους.

Κι ακόμα να καταφέρω να δω! 

Πως να δεις όταν έξω είναι σκοτάδι
κι όταν μέσα είναι σκοτάδι
κι όταν οι λάμπες αφαιρέθηκαν;

Ανοιχτά καλώδια να περνάς ανάμεσα με κίνδυνο ζωής

και τραπεζάκια διάσπαρτα σε συνεχώς μεταβαλλόμενες θέσεις
για τους μικρούς καθημερινούς πόνους.

Αφαίρεσαν τις λάμπες
άφησαν όμως τα πονηρά τραπεζάκια,
τα γυμνά καλώδια
και ένα τσουβαλάκι με παλιακό ρύζι στην αποθήκη
που όλο λέει να βγάλει πεταλουδίτσες
- μπας και πετάξει κάτι σ´ αυτό το σπίτι -
κι όλο την απόδραση αναβάλει επ´ αορίστω...

Εξιλέωση

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που αποτυγχάνουν να κατανοήσουν την πίκρα τους.
Ένα γρανάζι τους γυρίζει και τους μασάει στα δόντια του.
Κι η πόρνη η ζωή τους ζητά να συλλέγουν απώλειες σαν παλιά νομίσματα.
Κάθε μέρα αμαρτωλοί.
Κάθε μέρα να υποφέρουν.
Και έτσι κάθε μέρα να εξιλεώνονται.

Παγίδα

Αντιλήφθηκα την μονιμότητα της στιγμής.

Και το εφήμερο του αιώνιου. 

Ελευθερώθηκα. 

Ποτέ ξανά μην αφεθώ στην παγίδα της επένδυσης. 

Ξόδεμα. 

Μόνο ξόδεμα.