Η Άννα κάποτε

Την γνώρισα την Άννα,
κάποτε.

Αναρωτιόμουν χρόνια πως να είναι.
Να είναι μοιραία και βαθιά;
Να 'ναι συγκλονιστική όπως το τραγούδι της;
Να σου καρφώνει το βλέμμα της το στήθος,
σαν εκείνες τις μεγάλες σκουριασμένες πρόκες
που καρφώναν κάποτε τον Χριστό;

Να 'ναι άραγε η Άννα αντάξια του τραγουδιού της;

Την γνώρισα την Άννα κάποτε.
Όπως όλες οι μούσες...δεν είχε ιδέα.  

Δύο αρνήσεις

Δεν σ´ αγαπώ. 

Μόνο μι' ανάμνηση του σώματός σου με ενοχλεί ακόμα,

ακίδα ξύλου που χάιδεψα μια παλιά μέρα 

κι εκείνο για ανταπόδοση με κέντησε 

λίγο με πονηριά και λίγο με πάθος αληθινό.

Δεν σ´ αγαπώ.

Κι εσύ τέκνον μάνα;

Μάνα μου ανημπόρεσα

και ποιος θα με προστρέξει;

Ειναι ο καιρός μου χαλεπός

και δεν μπορεί ν´ αντέξει. 

Μάνα ειν´ ο νους μου αφύλαχτος

κι οποίος θελήσει μπαίνει

και σεργιανάει τις βόλτες του

κι αν βαρεθεί μου, βγαίνει 

Θάρρητα δεν μου απόμειναν 

Σκιάζομαι τους ανθρώπους 

Όλοι τους κάτι ζήτηξαν

και πήραν για το βιός τους

Μάνα μου αγάπη δεν γροικώ

κι αλήθεια δεν ηξεύρω

Όλοι με κοροιδέψατε

κι έμεινα να υποφέρω. 

Αυτό που σπανίως συμβαίνει

Από τη στιγμή που γεννιέται, 

ο άνθρωπος ξεκινά να κυοφορείται,

μέχρι να βγει απο το τσόφλι του,

ν´ ανθίσει η πραγματικότητά του,

να αναδυθεί αυτό για το οποίο 

μια απίθανη αλληλουχία συμπτώσεων

τον τράβηξε από το μαύρο της ανυπαρξίας 

στο φως για ένα ελάχιστο στιγμιότυπο.

Αλλά αυτό ...

σπανίως συμβαίνει.