Πέμπτη 31 Ιουλίου 2014

Το μεγάλο δάσος

Οι πράσινες θάλασσες των βουνών. 
Το υπόκωφο βουητό τους. 
Μήδε πουλί να κελαϊδά, 
μήδε το φλύαρο τριζόνι. 
Μόνο το κατέβασμα του αέρα
κι οι στροβιλισμοί του στα δέντρα 
και το σαρωμένο δέρμα τους.

Ύστερα ούτε αυτό. 
Σωπαίνει ο αέρας 
κι απ´ το βάθος μόνο αχνακούγεται
το μέταλλο στο λαιμό τους. 
Και βλέπεις μια άσπρη γραμμή να διαταράσσει αργά την επιφάνεια του πράσινου. 
Μια μεταβαλλόμενη κι αταίριαστη ψυχή που δεν εντάσσεται σε σχήμα. 
Καβαλάει τα κυματιστά βουνά, 
τρέφεται απ´ αυτά, 
κι όμως το σώμα της αλλάζει στη στιγμή 
και δεν χαρίζεται παρά στο Όλον του Μέγα Ποιμένα. 


Τετάρτη 30 Ιουλίου 2014

Μετά

Αυτός ο κόσμος γύρω μας
δεν θα παλιώσει πριν από μας. 

Κάθομαι σε μια καρέκλα φτηνή
κι όμως θα αντέξει περισσότερο από μένα,
όπως η σκόνη απά στο σκρίνιο της γιαγιάς,
που την ξεπέρασε εδώ και χρόνια.

Δυστυχισμένοι μικροί άνθρωποι
Σπόροι σταριού στον μύλο του σύμπαντος

Ζούμε αντιπαλεύοντας τα όνειρά μας. 
Σώμα με σώμα αγώνας. 
Και μετά ένα μονό κρεβάτι. 
Ίσα να μας χωρά. 
Και μετά τίποτα. 


Τρίτη 22 Ιουλίου 2014

Η Αθήνα

Πρωί
Μεταλλική η Αθήνα στραφταλίζει
στου Υμητού τα πόδια και του ήλιου
Ένα πελώριο ποτάμι από τσιμέντο και γυαλί
κι ανάμεσά τους σαν τα ψάρια τρέχουμε. 

Βράδυ
Γυάλινη η Αθήνα το βράδυ, 
γύρω απ´ τον Βράχο αναβοσβήνει κι ανασαίνει.
Πολύβουο μελίσσι που λουφάζει κι ανασταίνεται στον ίσκιο του. 
Λαμαρίνες και μπετά τα κύτταρά της τρίζουν και τανίζονται
Χρυσά χτενάκια στα μαλλιά της οι έρωτες. 

Ξημέρωμα 
Ξανθό κορίτσι η Αθήνα και λιανό, 
απ´ τις Κυκλάδες μυρωμένο κι απ´ το Πέλαγο. 
Στο σιταρένιο της κορμί με σεργιανάει και στο κύμα του. 
Στενά κι αιώνιες θέες, 
γράπες και παξιμαδάκια, 
πορτοκάλι γλυκό και κίτρινο τυρί
μου χαρίζει στο δισάκι μου, 
να με κρατάν και να πορεύομαι. 

Καλό ταξίδι η Αθήνα κι ασημένιο. 
Βρύση, καμίνι κι απορία, 
για όσα γίνανε μ´ ανυποψία και με τρέλα. 



Δευτέρα 21 Ιουλίου 2014

Μινιμαλισμοί

Τίποτα.
Μόνο να βλέπω την θάλασσα το χειμώνα.
Κι ένα βουνό να ξεκαλοκαιριάζω.


Κυριακή 13 Ιουλίου 2014

Η βιονική γυναίκα

Θέλω να αγαπήσω μια γυναίκα πέτρινη. 
Να 'ναι φτιαγμένη συμπαγής κι ακλόνητη.  
Να 'ναι τα χέρια της συρματόσχοινα ατσαλένια. 
Να 'ναι η καρδιά της ένα ρολόι ελβετικό. 

Θέλω να μάθω ν' αγαπώ την Καρυάτιδα. 
Στο μαρμαρένιο της κορμί να δροσίζομαι. 

Θέλω να φιλάω μια γυναίκα ωμή και διαμαντένια
Να 'ναι από φίλντισι κι η πιο μικρή της λεπτομέρεια. 
Να 'ναι στο σώμα συρματόπλεγμα σωσμένο. 
Να 'ναι τα χέρια της στιλέτα δίκοπα με αίμα φρέσκο στις λαβές. 

Θέλω βαθιά ν' αγαπηθούμε. 
Χίλια φεγγάρια να φωτίσουν
του έρωτά μας την πορεία. 
Κι όταν τελειωσουν και τα χίλια 
με δυο σπαθιές να μ' αγκαλιάσει
κι από τη ρίζα της πικρής μου ιστορίας να κοπώ.


Έτερο και αλληλο-ορισμοί

"Είσαι η μεγαλύτερη πληγή μου"
μου είπες κι έκλαιγες
Είχες στο κάτω χείλος 
μια σχισμή ασύμμετρη 
Πίσω απ´ τα μάτια σου είχες 
κρυμμένη 
μια μικρή, χάρτινη ελπίδα. 

"Η πιο μεγάλη μου πληγή. 
Αυτό είσαι."
Η φωνή σου δεν έτρεμε πλέον. 
Ούτε έκλαιγες. 
Σχεδόν μονολογούσες κι ούτε με κοιτούσες πια. 

Και ´γω έμεινα αμίλητος. 

"Κι ύστερα μας πήραν τα πουλιά"