Του σύμπαντος κόσμου

Δεν είναι πάντα μια μοιραία γυναίκα

που ανατρέπει τα πάντα για πάντα.

Δεν είναι πάντα μια απώλεια τραγική, μεγαλειώδης. 

Δεν είναι απαραίτητα κάτι τόσο βαρύ και προφανές και τερατώδες. 

Πολλές φορές είναι η ανύποπτη, 
η αδιάφορη σκόνη. 

Ίδια με τα εκατομμύρια επιβιώνοντες

στις γκρι πολυκατοικίες,

των γκρι γειτονιών,

των γκρι πόλεων,

και των γκρι χρόνων. 

Μια μικρή ρωγμή ασήμαντη κι αθόρυβη 

ένα απόγευμα Κυριακής,

μυστική κι αόρατη,

χαμένη βαθιά στις παιδικές σου μέρες.  

Ήσυχη σαν το νεράκι που τρέχει χαρούμενο στα σπλάχνα των βουνών 
κι όπως μια γάτα αλαφροπάτητη που περνάει τον δρόμο. 

Είναι ένα αχ! κι ένας αναστεναγμός μικρός, εσώτερος. 

Μοιάζει με θόρυβο σελίδας που γυρίζει αφηρημένα. 

Καμιά φορά και μ´ ένα κόψιμο στο χέρι από χαρτί 

που θ´ ανακαλυφθεί αργότερα. 

Από ´κει ξεκινάνε όλα.

Οι καταιγίδες. 

Οι χείμαρροι. 

Τα γκρεμίσματα. 

Μετά 

η μικρή μας ψυχή συρρικνώνει το διαστελλόμενο σύμπαν

σε κάθε της διασπασμένο κομμάτι. 

Κι όλα καλά. 

Ο Σίσυφος στον Γολγοθά

Να σ´ ασημοδέσω 

απάνω στο Σταυρό μου

Τρία δεσίματα για τ´ άκρα

και μια πληγή κάτω από ´κει

που μου ´χες κλέψει τη μισή ζωή

Κι όπως ανθίζουν τα φθινόπωρα

τα μαραμένα φύλλα

έτσι για σένα θα γυρίζω στο χώμα

Θα ξαναγυρίζω σαν την πρώτη ύλη

και θα σε βρίσκω για να φτιάχνουμε

στα μωρά μας το ίδιο λάθος

Πόσα σκοτάδια επένδυσαν στην πείνα μου;

Λέω πως το άπειρο το βάθος της 

είναι τόσο παλιό που ξεπερνάει το ζυγωτό μου.  

Ίσως να φτάνει κι ως την άκρη του σύμπαντος, δεν ξέρω. 

Πάντως, όταν με πιάνει απ´ τα μαλλιά με συνταράζει.

Όλο το σώμα μου σηκώνει κι ούτε μια τρίχα δε μου κόβεται να πέσω. 

Κι είναι σα να μάχομαι

- ο κόκκος σκόνης -

με το άπειρο. 

Η ματαιότητα της πάλης μου με καθησυχάζει, δε λέω...

Φλυαρίες

Εχτές μιλήσαμε για τη θάλασσα

Εσύ μου έλεγες για τις φαρδιές γραμμές της στον καμβά,
τα υδάτινα βουνά και τα βουλιαγμένα καράβια της. 

Εγώ για τη μυρωδιά όταν ο ήλιος πνίγεται στην μήτρα της,
για τα γλαροπούλια που την τρυγούν και τα ασύλητα κοχύλια της. 

Κρόκος και λουλάκι 

κι ένας αέρας λεπτός, νησιώτης 

να κουβαλάει τη μέλισσα στο σπίτι της. 

Εχτές μιλήσαμε ασταμάτητα,

σιωπώντας φλύαρα,

σα να μην είχαμε να πούμε τίποτα. 

Κι αυτά που κρύβαμε με λέξεις ακατάσχετες

τα σκορπούσαν τα κύματα στο απέραντο. 

Κι όποιος κοιτούσε έλεγε "τάχα για τι να λένε τούτοι δω οι εραστές;

Και ποια υγρή αγκαλιά θα σβήσει την φωτιά τους;"

Γιατί στ´ αλήθεια τ´ αγαπούσαμε το ζωτικό μας ψέμα. 

Κι ο ένας τον άλλον θυσιάζαμε στην Αυλίδα
για να φυσήξει μέσα μας το ελάχιστο κάτι. 

Και πόσα παράλογα και πόσα μεταξένια ψέματα
μας κρατούσανε να μη βουλιάξουμε

Μετά, το κύμα ορθώθηκε και τα σπλάχνα της κουνήθηκαν 

Μάλλον δεν άντεξε τόση απάτη στον αφρό της και μας κατάπιε. 

Κι όποιος κοιτούσε έλεγε "τι όμορφα ναυάγια που ανθίσανε
στη μέση του πελάγου

και πόσα βράχια κοφτερά που γύρω τα φιλάνε" 

Ο άρτος ημών ο επιούσιος...

Ο έρωτας...

Ν´ αγαπήσεις...

Ν´ αγαπηθείς...

Ο καθένας κάτι ζητά στον κόσμο. 

Εγώ θελω να γεμίσω

την άδεια καρέκλα 

με τον απέναντι εαυτό.  

Τον άγνωστο και τον ξένο.

Καλύτερα

Καλυτερα οι άνθρωποι να χωρίζουν βουβά

Τον εξευτελισμό του χωρισμού 

να μην επιτείνουν με ευτελισμένες λέξεις

Τα τέλη να μην εξωραΐζουν με φτηνά γράμματα που δεν εννοούν. 

Μόνο μια λέξη ταιριάζει των χωρισμών:

Αντίο

Κομπολόγια

Κομπολογώντας οι ανιστόρητοι
περνάμε τις μέρες μας με τσικ και με τσακ

Τα κεχριμπάρια και τα δευτερόλεπτα
μας νανουρίζουν νωχελικά

Ξεχάσαμε το παρόν μας
διαστρεβλώσαμε το παρελθόν μας
βιάζουμε το μέλλον μας...

Τσικ...τσακ...τσικ...τσακ