Περί αναμονών

Δεν προσμένουμε μόνο βαρβάρους μα και Έλληνες,

με χαρά και λαχτάρα ίδια. 

Όμως σχεδόν πάντα, 

η άφιξης των Ελλήνων είναι όμοια θλιβερή με την απουσία των Βαρβάρων. 

Ενίοτε και πιο σαρωτική.  

Σου κόβει κάθε άλλοθι με το σπαθί της πραγματοποίησης,

που ´ναι πιο κοφτερό από κάθε άλλο.

Αν δε με πιστεύεις ρώτα τον Μέγα Αλέξανδρο. 

Ξέρει για τι μιλάω.  

Το δάσος

Τι όμορφο θέαμα!

Αυτό το δάσος από ξεραμένα δέντρα.

Κι εκείνο το νεκροταφείο δίπλα του

με τους σιωπηλούς σταυρούς

και τα γερμένα λουλούδια στις οριστικότητες.  

Με παραδέχομαι

Το παραδέχομαι, δε ζω
κι ας κάνω τον καμπόσο.
Ίσα να μένω επαρκής.
Κι όσο να τα μπαλώσω.

Το παραδέχομαι πουλώ
το χρόνο στους αλήτες,
όσους φυλάω μέσα μου
και σ' έξωθεν αγύρτες.

Γι' αυτό λοιπόν το σκέφτηκα
και είπα με παρρησία:
Το να μιλάω μόνος μου
δεν είν' ανοησία.
Το να τα λέω μόνος μου
πες το απελπισία.


Γύρισα και σιγύρισα
το δράμα του σπιτιού μου.
Αυτό όμως μένει άστατο,
σπιτιού υποκατάστατο.

Έχω να ζει εδώ μέσα μου
χρόνια κάτι σπασμένο
πάντα η ρωγμή του με πονά
χρόνια σακατεμένο.

Γι' αυτό λοιπόν το σκέφτηκα
κι είπα να το μπαλώσω.
Τα λέω λοιπόν μόνος μου
κι έχει μια σημασία.
Το να μιλάω μόνος μου
μου δίνει ευελιξία.


Το παραδέχομαι, μετρώ
ήττες με το τσουβάλι.
Αφέθηκα να περπατώ
βόλτες μ' ένα τσακάλι.

Κι ούτε κι εσύ κατάλαβες
ούτε θα το πιστέψεις.
Δεν ήθελα απολαβές,
λίγο μόνο να αντέξεις.

Γι' αυτό λοιπόν τα άφησα
το δράμα, την ελπίδα.
Το να μιλώ σε 'μένανε
θα σώσει την παρτίδα.
Το να τα λέω εαυτώ
είναι η κατακλείδα.  

Στη μνήμη του Κώστα Λαχά

Οι φίλοι μου εγκλωβίστηκαν όλοι
στα παιδικά τους ρούχα.  
Σαρανταρίσαμε πια 
κι είναι το θέαμα πικρό και γελοίο 
να τους βλέπω να περνάνε
με το άκαιρο, το αγορίστικο βήμα τους
απ´ την Ικτίνου και την Ζεύξιδος, 
στην πλατεία της Αγιασοφιάς
και στην Σκρα. 

Κάτι κουρασμένα παιδιά 
με τα κουρελιασμένα εφηβικά τους παλτά
να λιώνουν πάνω τους 
και να τους σφίγγουν κάθε μέρα πιο πολύ. 

Τους κοιτάζω έναν έναν. 
Πρόωρα γερασμένοι στα δέκα τους,
αθεράπευτα ανώριμοι στα σαράντα τους. 

Συναθροίζονται σαν φαντάσματα
στις παλιές σχολικές μας αίθουσες
Με τις ίδιες αγωνίες στους σάκους τους
ακόμα. 
Τους λυπάμαι όλους. 
Αυτά τα αφύσικα παιδιά. 
Σαν φρούτα δέντρου που συλλέχθηκαν βίαια 
και βιάστηκαν να ωριμάσουν σε ψυγεία 
για να βγουν ροδαλά και όμορφα στη βιτρίνα. 

Στενές πολυκαιρισμένες φόρμες
Τέσσερα νούμερα στενά παπούτσια
Άτσαλα βήματα 
Άτσαλα συναισθήματα, ανοικονόμιτα και λειψά. 
Κουτουλάνε εδώ κι εκεί σαν αιώνια μεθυσμένοι οι φίλοι μου. 

Πόσο τους συμπονώ. 

Ακούω πάντα τις κασέτες που ανταλλάσσαμε. 
Τόσες δεκαετίες και δεν προχώρησαμε ούτε ένα βήμα
Ούτε στ´ αυτιά μας, ούτε στις ψυχές μας. 

Κοιτάζομαι κι εγώ στον ίδιο πάντα καθρέπτη. 
Αγίας Σοφίας και Καστριτσίου γωνία. 
Φορώντας ένα σορτσάκι του πατέρα μου,
εκείνο με τις τιράντες
σε μια φωτογραφία του ´55
δίπλα στο τεράστιο, πράσινο ποδήλατο. 

Κι όπως μας κοιτάζω όλους μαζί,
Θέλω να τους αγκαλιάσω όλους και να τους πω...
δεν πειράζει...

Βασίλη, Γεράσιμε, Νίκο, Μήτσο, Αρήκο,
δεν πειράζει.

Αλέκο δεν πειράζει.

Η σκάλα

Ανεβαίνουμε πάντα 
μιαν αθέατη σκάλα
σ´ έναν τοίχο χτυπάμε
και πάμε.

Όσα είναι γραμμένα 
ηρωικά αγνοούμε. 
"Τι θα πει, τι θα πούνε;" 
ρωτούμε. 

Το κενό της ζωής μας χωράμε 
από ´κει κι από ´δω στα πατάρια
και τα χρόνια πληθαίνουν χορτάρια
και το βάρος αυξάνει να ζούμε.

Ανεβαίνουμε πλέον 
πατημένα σαράντα.
Στα τσακίδια τραβάει 
η μπάντα.  

Κάθε μέρα αναιρούμε 
τη μέρα που ζούμε. 
Τι βολή! Τι ασφάλεια! 
Γελούμε...

Το κενό της ζωής μας χωράμε 
από ´κει κι από ´δω στα πατάρια
και τα χρόνια πληθαίνουν χορτάρια
και το βάρος αυξάνει να ζούμε.

Το ακριβό το κρασί μας
που φυλούσαμε χρόνια 
ξίδι έγινε χύμα.
Τι κρίμα...

Επενδύσεις και ευχές 
συνόψισαν το ζην μας
Πες μου που ειν´ η ζωή μας;
Πες μου που ειν´ η ζωή μας!
Πες μου που ειν´ η ζωή μας 
και πιες!

Ανεβαίνουμε πάντα
μιαν ατέλειωτη σκάλα
Σ´ ένα τοίχο χτυπάμε. 
Και πάμε.