Τις μέρες αυτές που στραγγίζει η χαρά από το σώμα σκέφτομαι για τον αγώνα της ζωής. Όλο αυτό το "πολύ κακό για το τίποτα". Και την ενστικτώδη μανία με την οποία γαντζωνόμαστε από πάνω της. Για αυτούς από μας που δαγκώσαμε το μήλο οι μέρες περνούν με πόνο και κόπο. Γεννάμε παιδιά μοιραία που θα αλληλοσπαραχθούν. Πράττουμε τραγικά. Μπρος την απύθμενη πηγάδα του θανάτου κοιτάξαμε με δέος. Κι ύστερα δέσαμε τα μάτια και περπατάμε στον κόσμο τυφλόμυγα.
Τι έχει σημασία; Την απέραντη θάλασσα της θλίψης μας ξεγελά μονάχα η χαρά του διαιωνισμένου είδους μας που κι αυτή συνοδεύεται από τον τρόμο της προστασίας της. Μας χλευάζει ο αυστραλοπίθηκος του Δαρβίνου ακόμα και στην πιο βαθιά εκδήλωση της αγάπης μας.
Ο μηλοφάγος στέκεται απέναντι από τον λωτοφάγο. Ακριβώς απέναντι. Τον κοιτάζει με φθόνο. Η διαφορά μεταξύ παραδείσου και κόλασης έγκειται στο φρούτο που έτυχε να δαγκώσεις. Τόσο απλά.
Κι όταν πάψεις να χαίρεσαι ξεκινάς να παλεύεις. Αυτή είναι η σειρά: Χαρά, γνώση, επίγνωση, απόγνωση.
Μετά είναι ο θάνατος. Κι ο μόνος τρόπος να τον αψηφήσεις είναι να πεθάνεις. Να γίνεις μια μελανή οπή.
Με άπειρη μάζα αλλά άχρονος.
Το ελάχιστο "γιατί" και η ειμαρμένη οδηγούν εκεί.
