Οι άνθρωποι κάποτε θέλουν να δώσουν
Αλίμονο αν βρεθείς στο δρόμο τους
Σε φορτώνουν με όλη τους την πρόθεση
Σε διαβρώνουν με την απλόχερη προσφορά τους
Σε απατούν με την κατά συνθήκη ανοιχτή τους καρδιά
Σε ισοπεδώνουν, σε λειένουν, σε μαλακώνουν
Και σε αφανίζουν όταν σ´ αφήνουν
Οι άνθρωποι κάποτε θέλουν να πάρουν
Αλίμονο αν βρεθείς στο δρόμο τους
Σε ισοπεδώνουν με την ανάγκη τους
Σε απομυζούν σαν βρυκόλακες με τα νύχια και τα δόντια τους
Σε ρουφάνε μέχρι μυελού των οστών ωσμώνοντας την κενότητά τους
Σε δυναστεύουν στρατοί αχόρταγοι κι αδειάζουν τη γη σου
Και σε παρατούν αναιμικό και άγονο
Αλίμονο στους ανολόκληρους ανθρώπους.
Ψάχνουν πάνω σου να βρουν σαν τυμβωρύγχοι
τα χαμένα τους θραύσματα.
Σου φορτώνουν τις θλίψεις τους και τα κενά τους
Και σ´ αφήνουν να αναρωτιέσαι ποια δική σου έλλειψη
σε οδήγησε στον δρόμο τους να τυραννιέσαι.
