Ερωτεύτηκα μια παγωμένη κοπέλα
Με πρόσωπο καθαρό και βλέμμα σκληρό, κρυστάλλινο.
Χώθηκε σαν βράχος από γρανίτη βαθιά στο πλευρό μου
και δεν κατάλαβε τίποτα.
και δεν κατάλαβε τίποτα.
Έψαξα λαίμαργα κοιτώντας την να βρω την κρυμμένη ατέλεια.
Μετά σάρωσα εξακολουθητικά το πρόσωπό της στην μνήμη μου.
Μετά σάρωσα εξακολουθητικά το πρόσωπό της στην μνήμη μου.
Κακόβουλα και εκδικητικά.
Και δεν βρήκα ούτε μια φακίδα τοποθετημένη λάθος.
Ούτε μια τούφα απ´ τα μαλλιά της λιγότερο από τέλεια.
Ούτε μια τούφα απ´ τα μαλλιά της λιγότερο από τέλεια.
Δε με βασάνισε όμως τόσο αυτό,
όσο ο αδιάφορος τρόπος που με κοίταξε βαθιά.
Σαν βρυκόλακας έμπηξε το βλέμμα της στα μάτια μου
κι άρχισε να σκάβει αθόρυβα και αργά, ψυχρά, αποφασιστικά και αδιάφορα.
κι άρχισε να σκάβει αθόρυβα και αργά, ψυχρά, αποφασιστικά και αδιάφορα.
Πέρασε από τον οισοφάγο στο στήθος,
και μετά στο στομάχι μου.
και μετά στο στομάχι μου.
Και το αλώνισε.
Ήταν καθαρή, σκληρή, κρυστάλλινη.
Ήταν παγωμένη.
Ήταν παγωμένη.
Κοφτερή.
Αστραφτερή. Ήταν.
Μια τέτοια πέτρινη αγκαλιά θέλω.
Απόλυτα όμορφη κι απόλυτα αδιαπέραστη.
Απόλυτα όμορφη κι απόλυτα αδιαπέραστη.
Να με τραβήξει στην ερημιά της σαν τον Άγγελο.
Να με κολάσει στα άνυδρα πεδία της σαν τον Διάβολο.
Να κλειστώ μέσα της.
Να λείψω από τον κόσμο για 40 μέρες.
Και να εξαγνιστώ.
