Κεντρικά

Εδώ. Στο κέντρο όλων. 

Απολαμβάνω την πολυκοσμική μοναξιά μου. 

Σαρώνω συντρίμμια κάτω από το χαλάκι του μπάνιου. 

Κι ανασυντάσσομαι για νέες ήττες. 

Μου είπαν να βασανίζομαι χρόνια. 

Έτσι μου ορίσαν τη ζωή. 

Κι εγώ ο χαζός χρόνια τους ακούω. 

Κι ακόμα και στην καρδιά του παράδεισου κολάζομαι. 

Να βρέχει

Να βρέχει. 

Να βρέχει όταν έρχεσαι. 

Να ´ναι κλειστά τα τοπία 

Να ´ναι μπερντέδες μαύροι στα παράθυρα 

Όλες οι θέες και τα πλοία να σκοτίζονται

Ούτε να φαίνονται, ούτε να βλέπουν όταν έρχεσαι.

Θέλω να χάνεται ο κόσμος. 

Το σπίρτο και το ρολόι

Καμιά φορά το ποτήρι στο τραπέζι με κοιτά 

και με καλεί

Κι είναι περίεργη αμοιβή αυτή η δροσιά

η καυτερή

που μου ζητά 

και μου προσφέρει. 

Τα βράδια που γυρίζω μες το σπίτι,

κυκλωτικά σα φάντασμα 

στον τόπο και τον χρόνο μου,

με στοιχειώνω με περίσσια απλοχεριά και με χαρίζω 

στο άλεσμα των ρολογιών. 

Είναι ο ήχος των δεικτών τους, 

αυτό το σχεδόν αθόρυβο "τικ τακ,"

ο πιο σπαρακτικός 

και ο πλέον συντριπτικός

ήχος του σύμπαντος. 

Θεατρικόν ΙΙ

Όταν φωτίζεται από πίσω η σκηνή

δεν είμαι τότε παρά μόνο η σκιά μου. 

Δες πως κινείται.  

Άψυχη κούκλα

μ´ ένα περίγραμμα σκότους 

να την ορίζει εκ των έσω. 

Το περιβαλλόμενο φως 

κι αυτό με περιγράφει,

κι εγώ το περικλείω. 

Εκείνο με ανέχεται 

και ´γω το υποφέρω. 

Είμαι από μαύρο και από γκρι 

και από κίτρινο είμαι. 

Ορίστηκα να διατρέχω

σαν το ζουζούνι 

το λευκό δέρμα 

του θεού προβολέα. 

Μια ενόχληση και μια τρύπα στην υγρή συνέχεια του γλαυκού. 

Ποιος θέλει ένα ζιζάνιο στο χέρι του; 

Ποιος τ´ αγαπά; 

Μόνο το φως. 

Κι ας διαταράσσεται η αειπάρθενος επιφάνειά του. 

Αυτό επιμένει. 

Δυστυχισμένα ολογράμματα της σύμπτωσης ύπαρξής μου

λυπάμαι.

Εγώ δεν μπόρεσα 

να σας αγαπήσω 

χωρίς όρους.