Πόσα σκοτάδια επένδυσαν στην πείνα μου;

Λέω πως το άπειρο το βάθος της 

είναι τόσο παλιό που ξεπερνάει το ζυγωτό μου.  

Ίσως να φτάνει κι ως την άκρη του σύμπαντος, δεν ξέρω. 

Πάντως, όταν με πιάνει απ´ τα μαλλιά με συνταράζει.

Όλο το σώμα μου σηκώνει κι ούτε μια τρίχα δε μου κόβεται να πέσω. 

Κι είναι σα να μάχομαι

- ο κόκκος σκόνης -

με το άπειρο. 

Η ματαιότητα της πάλης μου με καθησυχάζει, δε λέω...