Η σκάλα

Ανεβαίνουμε πάντα 
μιαν αθέατη σκάλα
σ´ έναν τοίχο χτυπάμε
και πάμε.

Όσα είναι γραμμένα 
ηρωικά αγνοούμε. 
"Τι θα πει, τι θα πούνε;" 
ρωτούμε. 

Το κενό της ζωής μας χωράμε 
από ´κει κι από ´δω στα πατάρια
και τα χρόνια πληθαίνουν χορτάρια
και το βάρος αυξάνει να ζούμε.

Ανεβαίνουμε πλέον 
πατημένα σαράντα.
Στα τσακίδια τραβάει 
η μπάντα.  

Κάθε μέρα αναιρούμε 
τη μέρα που ζούμε. 
Τι βολή! Τι ασφάλεια! 
Γελούμε...

Το κενό της ζωής μας χωράμε 
από ´κει κι από ´δω στα πατάρια
και τα χρόνια πληθαίνουν χορτάρια
και το βάρος αυξάνει να ζούμε.

Το ακριβό το κρασί μας
που φυλούσαμε χρόνια 
ξίδι έγινε χύμα.
Τι κρίμα...

Επενδύσεις και ευχές 
συνόψισαν το ζην μας
Πες μου που ειν´ η ζωή μας;
Πες μου που ειν´ η ζωή μας!
Πες μου που ειν´ η ζωή μας 
και πιες!

Ανεβαίνουμε πάντα
μιαν ατέλειωτη σκάλα
Σ´ ένα τοίχο χτυπάμε. 
Και πάμε.