Στη μνήμη του Κώστα Λαχά

Οι φίλοι μου εγκλωβίστηκαν όλοι
στα παιδικά τους ρούχα.  
Σαρανταρίσαμε πια 
κι είναι το θέαμα πικρό και γελοίο 
να τους βλέπω να περνάνε
με το άκαιρο, το αγορίστικο βήμα τους
απ´ την Ικτίνου και την Ζεύξιδος, 
στην πλατεία της Αγιασοφιάς
και στην Σκρα. 

Κάτι κουρασμένα παιδιά 
με τα κουρελιασμένα εφηβικά τους παλτά
να λιώνουν πάνω τους 
και να τους σφίγγουν κάθε μέρα πιο πολύ. 

Τους κοιτάζω έναν έναν. 
Πρόωρα γερασμένοι στα δέκα τους,
αθεράπευτα ανώριμοι στα σαράντα τους. 

Συναθροίζονται σαν φαντάσματα
στις παλιές σχολικές μας αίθουσες
Με τις ίδιες αγωνίες στους σάκους τους
ακόμα. 
Τους λυπάμαι όλους. 
Αυτά τα αφύσικα παιδιά. 
Σαν φρούτα δέντρου που συλλέχθηκαν βίαια 
και βιάστηκαν να ωριμάσουν σε ψυγεία 
για να βγουν ροδαλά και όμορφα στη βιτρίνα. 

Στενές πολυκαιρισμένες φόρμες
Τέσσερα νούμερα στενά παπούτσια
Άτσαλα βήματα 
Άτσαλα συναισθήματα, ανοικονόμιτα και λειψά. 
Κουτουλάνε εδώ κι εκεί σαν αιώνια μεθυσμένοι οι φίλοι μου. 

Πόσο τους συμπονώ. 

Ακούω πάντα τις κασέτες που ανταλλάσσαμε. 
Τόσες δεκαετίες και δεν προχώρησαμε ούτε ένα βήμα
Ούτε στ´ αυτιά μας, ούτε στις ψυχές μας. 

Κοιτάζομαι κι εγώ στον ίδιο πάντα καθρέπτη. 
Αγίας Σοφίας και Καστριτσίου γωνία. 
Φορώντας ένα σορτσάκι του πατέρα μου,
εκείνο με τις τιράντες
σε μια φωτογραφία του ´55
δίπλα στο τεράστιο, πράσινο ποδήλατο. 

Κι όπως μας κοιτάζω όλους μαζί,
Θέλω να τους αγκαλιάσω όλους και να τους πω...
δεν πειράζει...

Βασίλη, Γεράσιμε, Νίκο, Μήτσο, Αρήκο,
δεν πειράζει.

Αλέκο δεν πειράζει.