Κυριακή 29 Μαρτίου 2015

Κίρκη

Τις Κυριακές θα τραβάμε τις κουρτίνες στο πλάι. 
Θα τους καρφώνουμε, στοργικά, λουλούδια και ήλιους. 
Θέλουν χρώματα και φως και μυρωδιά οι αργίες. 

Μετά θα αράζουμε στο ζεστό μας κρεβάτι.  
Θέλουν σπατάλη κι απραγία οι Κυριακές. 

Φτάνουν οι γερανοί. 
Φτάνουν τα νέα σπίτια και οι μεταφορικές. 
Φτάνουν πια τα καινούργια-όμοια σώματα. 
Φτάνουν κι οι Πηνελόπες με τις Ιθάκες. 
Αν ήσασταν υπέροχες, εγώ δεν το ´δα. 

Η Κίρκη είναι η Ιθάκη μου εμένα. 
Και μαζί της θέλω να ξοδεύω 
Κυριακές, αργίες, χρόνους και χρώματα. 

Αλλά εξέλειψαν οι Κίρκες.


Πέμπτη 26 Μαρτίου 2015

Τριαντάφυλλα

Δεν ανθίζουν τα τριαντάφυλλα. 
Ανθούσαν κάποτε τα μάτια μας,
κι είδαν το κόκκινο. 
Όμορφα πέταλα κι ωραίες κηδείες. 
Πτώσεις λαμπρές. 
Τα γραπτά και τα μελλούμενα. 

Δεν ανθίζουν τα τριαντάφυλλα. 
Φοβερά και τρομερά τα νέα μας. 
Θα κάνουμε τούτο,
θα γίνουμε τ´ άλλο, θα πάμε παντού. 
Τέλειωσαν τα κύματα. 
Τους δρόμους τους κατάπιε η γη.  

Θα ανθίσουν τα τριαντάφυλλα. 
Όλα μαζί. Κι εμείς θα πλανηθούμε
σαν αμυγδαλιές. 
Χειμώνας είναι πάντα, γλυκιά μου αγάπη. 
Λείπουν ακόμα τα πουλιά. 
Βρέχει πάντα, λάσπες, σκουπίδια κι αποτσίγαρα. 


Τρίτη 24 Μαρτίου 2015

Η μηχανή του κιμά

Δες πως παλιώνουν όλα αυτά που αγαπήσαμε. 
Ξεθωριασμένα μας κοιτούν μέσα στα μάτια, 
με απόγνωση 
και με μια μάταια προσμονή αντιστροφής. 

Δεν θυμόμαστε πια τα ζωηρά τους χρώματα. 
Ούτε τον εύρυθμο χτύπο της καρδιάς μας στην όψη τους. 
Τις μυρωδιές και τις ανάσες τους. 

Ήτανε ψέματα;
Ή μήπως ιδανικός είναι ο τρόπος που φθείρονται τα πάντα;

Είναι η ζωή μια μηχανή του κιμά;


Το φεγγάρι στα σκυλιά

Το φεγγάρι στα σκυλιά,
κι η καρδιά μου στους αλήτες.
Τρία χρόνια σου μιλάω,
με χρησμούς θολούς και πίκρες. 

Με γραμμές αδρές να φτιάχνω
φόρεμα αστραφτερό. 
Μια στο χρόνο να σε ντύνω
στο κομμένο όνειρο. 

Η βελόνα στο κορμί, 
Και οι τρύπες στην αγάπη.
Για σημαία σε κρατώ,
σε φωνάζω οφθαλμαπάτη.

Σε κατάρτι μολυβένιο
Με σχοινιά σφιχτά με δένω
Οι σειρήνες δε μιλάνε. 
Να σε λύσω ή να σε σέρνω;

Το φεγγάρι στα σκυλιά 
Η καρδιά μου ρημαγμένη 
Ποιος τολμάει να ´ναι πιστός 
Ποιος μπορει να περιμένει;


Τετάρτη 18 Μαρτίου 2015

Μια κάποια λύσις

Εδώ που φτάσαμε,
ένας θάνατος φαντασιώνομαι να μας σώζει,
ίδιος με εκείνον της γιαγιάς.

Να φέρει αέρα ανανέωσης στο σπίτι.
Να βάλουμε την τραπεζαρία στη θέση του κρεβατιού της.
Να οργανώσουμε συμπόσιο.
Να συμφάγουμε.
Να συλλυπηθούμε και μετά να συγχαρούμε ο ένας τον άλλο.

Χορτάσαμε τις ίδιες ανασφάλειες,
απομειώσαμε την καθαρή παρούσα αξία στο ελάχιστο.
Καθίσανε τα ομοιώματα μας να πιούνε έναν καφέ.

Κι από ´δω παν κι άλλοι.


Του δρόμου

Σκέφτομαι να ´ρθώ να σε συναντήσω. 
Θα είναι πρωί. 
Θα βάλω τα χέρια μου στα μάτια σου. 
Δεν θα ξαναδείς ποτέ. 
Μόνο τη θέρμη των χεριών μου πια. 

Θα βρέχει. Φυσικά. 
Εμείς όμως θα είμαστε ήδη βαφτισμένοι.

Θα χώσεις τα νύχια σου στην πλάτη μου  
Κι εγώ το στήθος μου στο στήθος σου. 
Θα μεγαλώσουμε και θα γεράσουμε σαν μπολιασμένο δέντρο.  

Θέλω να πάψω να σε κρατάω μέσα μου 
σαν ανανεούμενη απώλεια. 

Θέλω να γίνεις και να μείνεις εσύ.


Δευτέρα 16 Μαρτίου 2015

Εν-τυπώσεις

Η ιδανική γραμμή του σώματός σου,
ο χαμηλός τόνος των ανοξείδωτων λόγων σου,
τα λαμπυρίσματα και οι παφλασμοί των μαλλιών σου,
αυλαίες, ανοίγουν και κλείνουν το πρόσωπό σου βασανιστικά.

Η ιδανική γραμμή του σώματός σου,
η πεπερασμένη και η άπειρη, όπως εκτείνεσαι
απέραντη, σάρκινη, πουπουλένια, μυρωδάτη, αχνίζουσα,
στο κρεβάτι και στο μυαλό μου, ρόδα "στίλβοντος ποδηλάτου".

Η ιδανική γραμμή του σώματός σου,
η αίσθηση της παρουσίας και της απουσίας σου,
τα βεγγαλικά, οι πλημμύρες, οι ξηρασίες, η ευφορία σου,
στο σώμα μου εντυπωμένα όλα, αναπηρίες και θαύματα μαζί.  


Σάββατο 7 Μαρτίου 2015

Μάλλον

Τις νύχτες σ´ αγκαλιάζω για να ζεσταθώ. 
Λίγο καλύτερος να ήταν ο καιρός,
λίγο φτηνότερο το πετρέλαιο,
Ούτε θα σε πλησίαζα... 

Ψέματα!
Βλέπεις, είμαι ένα σκυλί πεινασμένο
από τα μικράτα του και τώρα,
παρά την χοντρή μου κοιλιά,
δελεάζομαι από κάθε πεταμένο κόκκαλο. 

Ένα σχήμα εδραιωμένο 
σε γρανιτένια βάση. 
Μια απολυτότητα περιστρεφόμενη,
στον πιο άχαρο στίχο του δίσκου. 
Αυτό είμαι μάλλον. 


Παρασκευή 6 Μαρτίου 2015

Εδεσμεύτηκα

Πήγα.  Πήγα.
Καί πήγα καί δεσμεύτηκα.

Κι απ' τα όνειρά μου,
χάρισα στα σκυλιά τα πιο δικά μου.

Δεν αφέθηκα
πως θα μπορούσα ν' αφεθώ;

σε καμία χαρά
σε καμιά ηδονή δεν δόθηκα ολόψυχα.

Οι θλίψεις μόνο.
Αυτές με κράτησαν ολότελα δικό τους.

Στις θλίψεις μάλιστα.
Εκεί ναι. Πως θα μπορούσα αλλιώς;

Πέμπτη 5 Μαρτίου 2015

Το χέρι

Μια πίκρα στην παλάμη μου
ασφυκτιά. 
Κι είναι το σώμα μου καπάκι 
από πηγάδι. 
Άπειρα βάθη και σκοτάδια 
κουβαλά. 
Και το στομάχι μου βυθόμετρο
σημαδεμένο. 

Έγχυση έκανα στις λέξεις μου
με μίσος
όσες προλάβαινα αναθυμιάσεις.  
Μα πνίγηκα. 
Κι ακόμα ζω μέρα τη μέρα μου
κουτσαίνοντας. 

Κάθε βράδυ λέω πως κατάλαβα
το παιχνίδι
κι ανακατεύω την τράπουλα με νέα
σιγουριά.
Κάθε πρωί το ίδιο "χέρι" στο χέρι μου

γαντζώνεται. 

Ηρωικά

Θέλω να κάτσω στο παράθυρο
να βλέπω το χιόνι
ως το πρωί.

Ήσυχες πτώσεις, ευγενικές,
στην αθόρυβη νύχτα,
φως σημειακό.

Ζευγάρι κουρτίνες αμφίπλευρα
να πλαισιώνεται η πτώση
πτυχές μετάξι.



Στο δωμάτιο όμως, τους τοίχους
τρυπήσανε σκουλήκια
και τρώνε σοβάδες.

Σε λίγο θα εξαφανιστεί ολόκληρο
από μικροσκοπικά στόματα
κι αόρατα στομάχια.

Αυτά που κινούν σύμπαν και χρόνο.
Εδώ απομένουν μονάχα
ηρωικές πτώσεις.