με μια κοπέλα που θα τη λένε Δάφνη.
Το σπίτι θα έχει κήπο και στόμα για να αναπνέει.
Η κοπέλα θα είναι ανθισμένη όλο το χρόνο.
Τα καλοκαίρια θα τρώμε ζεστό ψωμί με τυρί και ντομάτα ώριμη.
Τα βράδια θα χορταίνουμε με αντιπαραβολές, με επιβεβαιώσεις και μοντελισμό.
Οι μέρες θα ´ναι γλυκές σαν κλάματα ανακούφισης.
Θα τις ντύσουμε με βελούδα μπλε και γκρενά παπιγιόν.
Θα μεγαλώνει το σπίτι μας σαν το δέντρο.
Στην οδό Χλόης, θα το ποτίζει ένα αγέραστο κορίτσι από μετάξι κινέζικο.
Θα ´χει κι η ίδια ρίζα βαθιά στη γη όπως ο μύθος.
Θα αγαπά τα χρώματα και τις γλυκόπικρες γεύσεις.
Θα ´χει ήσυχα κύματα στη φωνή της και θα ´χει κλάψει ατέλειωτες χειμωνιάτικες βροχές.
Θα την λενε Δάφνη και θα ειναι ένα ισοσκελισμένο δαιμόνιο καινό.
Θα στηρίξει το κέντρο του βάρους μου κι όποτε εγώ θα ταλαντεύομαι αυτή θα μου κρατάει τη μέση.
Θα με αφήσει να πεθάνω, όταν της το ζητήσω.
Σπίτια, κορίτσια και αγάπες, δεν είναι για χόρταση.
