Έπεσε στα χέρια μου ένα παλιό χειρόγραφο του παππού.
Σακατεμένο από τη δικαιοσύνη του καιρού
κι απ´ τα χαϊδέματα του χρόνου.
Μια ερωτική επιστολή που δεν εστάλη ποτέ.
Έλεγε,
δεν ξεχωρίζω και πολλά,
τα παρακάτω...
"Είναι παρηγορητικό για ´μένα να γνωρίζω ότι ... εσύ.
Ότι βρι... κάπου στον κόσμο και κινείσαι κι αναπνέεις.
Δε με νοιάζει που εμείς οι δύο δεν .... ποτέ.
Όταν ξαπλώνω στο μαξιλάρι μου μ´ ανακουφίζει να νιώθω πως κάπου περπατάς. Κάπου .... Κάτι ονειρεύεσαι."
Κι ύστερα οι λέξεις πιο αραιές σαν πληγές πάνω στο σώμα του χαρτιού·
"Το κορμί σου...
κουβέντες ατέλειωτες...
θυμάσαι που...
Μου ´λεγες τότε πως..."
Λέξεις κρατημένες σφιχτά με τα δάχτυλα.
Γράμματα καρφωμένα με τα μάτια να μη φύγουν.
Βρεγμένα και ξαναστεγνωμένα παράπονα.
Πιο κάτω μια τελείως σβησμένη υπογραφή.
Είναι ανυπόγραφες οι μεγάλες αγάπες.
Ο καημένος ο παππούς.
Θυμήθηκε άραγε πότε πως κάποτε αγάπησε πολύ;
