Σεισάχθεια

Εδώ δίπλα στην πολύχρωμη εγκατάλειψη.
Όλοι μαζί, ο καθένας μόνος του χαμένος.
Τίποτα πιο ισχυρό από το έρμα μας.

Ακίνητοι στην καρδιά των καταιγίδων.
Η ισχυρή μας ρίζα θα μας καταστρέψει.
Τα καρφωμένα χέρια μας δεν θα αντέξουν το βάρος.

Δουλοπάροικοι της μάνας μας.
Της παρακμής του πατέρα μας κληρονόμοι.
Του εαυτού μας παιχνίδια.
Του καιρού μας ασήμαντη σκόνη.

Χιλιάδες χρόνια στην πλάτη μας.
Και δεν κουνήσαμε ούτε μια πέτρα.

Ψάχνουμε τους καινούργιους συνδυασμούς λέξεων
που θα περιγράφουν τις ίδιες απελπισίες.
Ψάχνουμε το κλειδί της ανύπαρκτης κλειδαριάς,
του ανύπαρκτου δωματίου.
Ψάχνουμε με αυτιστική μονομανία.
Ωωωωχχχ ψάχνουμε χρόνια τη λύση.

Ανανεώνουμε τακτικά τα αδιέξοδά μας.
Τα συντηρούμε επιμελώς και ύστερα ξεσπούμε πάνω τους.
Ωχ εμείς που επιμένουμε να κουβαλάμε όπου πάμε το τέρμα μαζί μας.

Τι κούραση αλήθεια!
Τι σπατάλη...