Θεολογικό

Θέατρο,
φώτα στους δρόμους,
αυτοκίνητα.
Αυτοκόλλητοι πόθοι
στα τζάμια,
στις πλάτες των βιβλίων,
στους ώμους,
βαρείς και αυστηροί.

Πείστηκα πάλι.
Αφέθηκα να σε θυμάμαι.
Σε σύννεφο
πάνω αφέθηκα
και ξαπλώνω.
Ροζ σε ζωγράφισα,
χρυσή και μυρωδάτη,
πουπουλένια.
Ήρθες κι εσύ ξανά,
συνεπής πάντα,
να μου κάνεις παρέα.
Αυστηρή μητέρα,
τρυφερή ερωμένη,
ιδανική θεά.


Τι καλά που ποτέ δεν άκουσες
τις προσευχές
και τα "σ´ αγαπώ" μου!
Γιατί αν άκουγες,
κι αν απαντούσες...
τι θεά θα ήσουν;