Κάθε βράδυ εκπέμπω
Γίνομαι ένας πομπός απελπισμένος
Γίνομαι ένα αδύναμο φωτάκι κόκκινο
Κι εκπέμπω προς το άγνωστο
Ψάχνω έναν οποιονδήποτε δέκτη
Ένα μάτι φιλεύσπλαχνο
Ένα αυτί πονετικό
Να φωτίσω το ανάλγητο σκοτάδι ψάχνω
Κάθε βράδυ αρνούμαι
Να κλείσω τα μάτια αρνούμαι με πάθος
Να κλείσω τα χέρια αρνούμαι με πάθος
Είμαι μια σημαδούρα χωρίς σχοινί
Παρασυρμένη στη μέση μιας μαύρης θάλασσας
Ξεθωριασμένη από τον ακούραστο ήλιο των ημερών
Αποφασισμένη να σημάνει
Αλλά τι; Για ποιον; Και γιατί;
Τσαλαβουτάω
Δεν βουλιάζω και πάω παντού και πουθενά
Δεν έχουν τιμόνια οι σημαδούρες
Δεν έχουν προορισμό
Κάθε βράδυ διαλέγω από την κάβα μου το πιο ακριβό μου μπουκάλι κρασί
Αδειάζω το κρασί στο νεροχύτη
Τρυπάω στο σώμα μου ένα μήνυμα
Με τυλίγω και με ρίχνω στο μπουκάλι
Βάζω τον φελλό μη ξεθυμάνει η πίκρα μου
Με πετάω στη θάλασσα
Δεν είμαι σώμα
Είμαι χαρτί
Δεν είμαι σώμα
Είμαι μια έρημη σημαδούρα
Δεν είμαι σώμα
Είμαι πομπός
Ένα αστείο φωτάκι μικρό
στην καρδιά μιας αιώνιας, πυκνής νύχτας
που ξαγρυπνά ακούραστα.
