Κυριακή 2 Αυγούστου 2015

Το δάσος

Το δάσος βουίζει. 
Οι μέλισσες κι ο άνεμος το χαϊδεύουν 
Τα ήσυχα έλατα και τα κυπαρίσσια υπομένουν. 
Κυματιστό τον αέρα. 
Ακούραστες τις μέλισσες. 
Αχόρταγα τα μάτια μου. 

Οι κορυφές του βουνού χαμογελούν σοφά. 
Αφ´ υψηλού παρατηρητές, 
γνωρίζουν. 

Το κορίτσι το δικό μου είναι η μνήμη. 
Εγώ ενα μαύρο τετράγωνο κουτί. 
Χωρίς ανοίγματα. Με έξι στιλπνές έδρες. 

Στη μια κάθομαι. 
Στην άλλη, στο κεφάλι μου, 
έχω ένα αναμμένο κερί παλιακό που λιώνει. 
Μια γυναίκα κάθεται σε μια μου πλευρά και χτυπάει μια αόρατη πόρτα. 
Απέναντί της ένα άγριο, λυσσασμένο σκυλί γαβγίζει το αδύνατο.

Στην αυλή μου έχω φυτεμένα όμορφα λουλούδια. 
Γι' αυτό μου χτυπάει η γυναίκα. 
Όμως εμένα κοπέλα μου είναι η μνήμη μου. 
Κι αυτή μου λέει ότι αγάπη είναι η προδοσία. 
"Και τότε τι τα θες τα λουλούδια;" ρωτάει η γυναίκα. 
"Μα, 
λουλούδια συνηθίζεται να φυτεύουν γύρω απ´ τους τάφους, στα μέρη μου."