Το πηγάδι και το

Δεν είσαι άνθρωπος
Δεν είμαι άνθρωπος
Είμαστε δυο εκκρεμή

Εκκρεμούμε μεταξύ μιας σχέσης που δεν είχαμε ποτέ
και μιας κοινής φαντασίας περί αυτής

Ταλαντώνεσαι απ´ το μαζί μέχρι το μόνη
Κι εγώ από το πάντα ως το ποτέ και πίσω

Κάπου κάπου το βαρίδιό μου συναντά το δικό σου.
Αγγίζονται.
Ή κοιτάζονται ζαλισμένα από το συνεχές τραμπάλισμα.

Θυμούνται κάποια παλιά φορά
που τα σχοινάκια τους μπλέξαν
Και τότε δέθηκαν για λίγο και στροβιλιστήκαν
μαζί, άτακτα, υπέροχα, απρογραμμάτιστα,
πάνω σε περίεργες ασύμμετρες τροχιές...

Ωωωω...  Πόσα θυμούνται!!

Τι όμορφο να αφήνεις αυτό το μονότονο πίσω-μπρος
την βαρεμάρα της απόλυτα προκαθορισμένης πορείας
και να μπλέκεις σε άγνωστες, ακαθόριστες τροχές, τι όμορφο!
Μπλεγμένα σχοινιά
Στροβιλιζόμενα βάρη
Αλλόκοτες βόλτες

Ποιο αλύπητο χέρι της ευταξίας
μας ξέμπλεξε και μας ξαναέβαλε στις κανονικότητές μας;
Ποιο ευσπλαχνικό χέρι μας όρισε
να ταλαντώνουμε παρέα τις ζωές μας;
Πόσο σατανικό όμως να βλεπόμαστε
άτακτα και να σμίγουμε;
Ποια Θεία Πρόνοια το όρισε;