το χαρτί που γύριζε ο αέρας
κι έδινε ρυθμό στο άηχο χάος.
Έζησα
τη ζωή μου σ´ έναν τόπο ήσυχο
χωρίς καθρέφτες και χωρίς ανθρώπους.
Δίπλα
στην έγχρωμη επανάληψη του χώματος
τα ρούχα μου λέρωσα και καθάρισα.
Απέναντι
δεν άντεξα κανέναν και δεν κράτησα,
μόνο ένα χέρι πουπουλένιο, παιδικό.
Ονειρεύτηκα
κάτι λίγο, μικρό κι απλούστατο
να ισοσκελίζει τον ορυμαγδό.
