Σάββατο 5 Δεκεμβρίου 2015

Το σώμα

Κουβαλάω ένα σώμα
σε χειμερία νάρκη.
Διεκπεραιώνω χειμώνες.
Με καύσιμο το μυικό μου ιστό.
Μετράω τη μέρα με τα χάπια μου.
Ξημέρωσε, το λευκό. Βράδιασε, το κίτρινο.
Και γονατίζω.

Έχω στήσει κάπου μυστικά έναν βωμό.
Και πίσω του,  είδωλο χρυσό και κοίλο.
Όλα του τα ´ταξα.
Το προσκυνώ.

Όταν η καρδιά μου αδυνατεί,
σ' αυτό προστρέχω.
Σ' αυτό θυσιάζω το χρόνο μου
και όποιον στέκεται δίπλα μου.
Αυτό ονειρεύομαι,
όταν το όνειρο μου το επιτρέπει.
Αυτό σφίγγω στο χέρι μου κόμπο-κόμπο
και μ´ αυτό προσεύχομαι.

Δεν είμαι παρά ένα σώμα σε νάρκη.
Ένα κορμί σε αναμονή.
Ένας πιστός με παρωπίδες.
Ένα "κύριε ελέησον" αξιολύπητο.
Μια έρημος προσωπική, στη μέση μιας όασης.
Κι ένας Σταυρός χωρίς κανένα απολύτως νόημα.