Όταν θα σε ξαναδώ θα κρατάς στο χέρι μια γερασμένη εικόνα σου, σα μαύρη μάνα.
Θα ´σαι κορίτσι εικοσπέντε χρονώ και θα μου δείχνεις ένα πιο δίκαιο μέλλον.
Τα γράμματά σου που φυλάω στην τσέπη μου και μιαν άνοιξη που σου ματαίωσα ασυλλόγιστα.
Θα σου χαρίσω ένα λουλούδι (εγώ που ποτέ μου δεν χάρισα) σε σχήμα αντεστραμμένο και νόστιμο σαν αίμα.
Τόσα πρόσημα κλειστά και κόκκινα κι ούτε ένας δρόμος δεν θα μείνει πια αδιάβατος.
Αχ! θα ´σαι κορίτσι εικοσπέντε χρονώ κι εγώ αγόρι να σε ποθεί μ´ όλη τη δύναμη του κόσμου.
Στην εκπνοή του χρόνου θα κερδίσω το άπειρο με το ´να μου χέρι.
Θα σ´ αγκαλιάσω τρυφερά μέχρι να σμίξουν δυο βουνά, θα σου συντρίψω τον μέλλοντα χρόνο και τον παρελθόντα.
Και σαν αρχή αέναη στο σπίτι σου θα μπω για να υμνήσω το θαύμα της αιώνιας νιότης μας.
Εσύ κι εγώ δεν είμαστε. Εσύ κι εγώ, σκορπισμένοι στα σύμπαντα χρόνια περικλείουμε το όλο.
Κι η θλιβερή εικόνα μας η γερασμένη, αμυδρή απόδειξη μιας παραστρατημένης, σπαταλημένης ζωής, θα ανατραπεί οριστικώς από την άχρονη αιμάτινη αγάπη μας.
Θα ´σαι κορίτσι εικοσπέντε χρονώ και θα μου δείχνεις ένα πιο δίκαιο μέλλον.
Τα γράμματά σου που φυλάω στην τσέπη μου και μιαν άνοιξη που σου ματαίωσα ασυλλόγιστα.
Θα σου χαρίσω ένα λουλούδι (εγώ που ποτέ μου δεν χάρισα) σε σχήμα αντεστραμμένο και νόστιμο σαν αίμα.
Τόσα πρόσημα κλειστά και κόκκινα κι ούτε ένας δρόμος δεν θα μείνει πια αδιάβατος.
Αχ! θα ´σαι κορίτσι εικοσπέντε χρονώ κι εγώ αγόρι να σε ποθεί μ´ όλη τη δύναμη του κόσμου.
Στην εκπνοή του χρόνου θα κερδίσω το άπειρο με το ´να μου χέρι.
Θα σ´ αγκαλιάσω τρυφερά μέχρι να σμίξουν δυο βουνά, θα σου συντρίψω τον μέλλοντα χρόνο και τον παρελθόντα.
Και σαν αρχή αέναη στο σπίτι σου θα μπω για να υμνήσω το θαύμα της αιώνιας νιότης μας.
Εσύ κι εγώ δεν είμαστε. Εσύ κι εγώ, σκορπισμένοι στα σύμπαντα χρόνια περικλείουμε το όλο.
Κι η θλιβερή εικόνα μας η γερασμένη, αμυδρή απόδειξη μιας παραστρατημένης, σπαταλημένης ζωής, θα ανατραπεί οριστικώς από την άχρονη αιμάτινη αγάπη μας.
