Παρασκευή 18 Δεκεμβρίου 2015

Η πείνα

Κουράστηκαν τα μάτια μου να σε ψάχνουν
Σε πλήθη αγνώστων
Σε απίθανες πραγματικότητες
Σε πρόσωπα,
σχήματα σωμάτων,
σε αγκαλιές απελπισμένες.

Κουράστηκα να σε ζήτω στην βουή της αγοράς.
Στο δρόμο για το σπίτι.
Να ελπίζω να σε δω στην επόμενη γωνία.
Κουράστηκα αχόρταγα να κοιτάζω το ενδεχόμενο.
Κουράστηκα αυτή την πείνα των ματιών μου.

Και πείνασα πολύ.
Πείνασα το σώμα σου με τις γραμμές του όλες.
Και μπούχτισα ν´ αναπαράγω εμμονικά τη σκιά του.
Να γράφω το περίγραμμά του.
Σε λέξεις να το εσωκλείω.
Και να αδυνατώ να ξαναβρώ τη θέρμη του.

Κι όσο μακρυά σου στέκομαι,
σε σταθερή όμως απόσταση,
για να με λένε λεγεώνα,
και να με λένε εμφύλιο,
να είμαι το πείραμα των δυο σχισμών
και να μην ξέρω αν με παρατηρώ ή όχι, κουράστηκα.

Πέρασε καιρός από την ερώτησή σου, το ξέρω.
Μα η απάντηση ήταν πάντα και είναι.
Μία.