Το στόμα

Είπαμε πολλά "ποτέ" ξέχειλα
με παιδική βεβαιότητα. 
Και μεγάλα "σ´αγαπώ" 
ειλικρινή και καταδικασμένα. 

Τα κρατήσαμε στα χέρια μας
σφιχτά όπως τις αμαρτίες
κι όπως κάτι πολύτιμο. 

Γραπωθήκαμε απ´ τα ρούχα
που μας φόρεσαν 
με το ζόρι. 
Λάθος νούμερα και χρώματα και σχέδια. Λάθος όλα. 

Χρόνια μετά κοιτάξαμε στο καθρέφτη 
Το στόμα μας πια είχε μικρύνει. 
Σχεδόν έκλεισε. 
Ξεχάσαμε ν´ αστράφτουμε. 
Μαύρισαν και τα τιμαλφή. 
Και ήταν αργά για συνειδητοποιήσεις. 

Τα χέρια

Αυτα τ´ αγάλματα
κάποτε είχαν αίμα στις φλέβες τους. 
Ηταν ζεστά τα κορμιά τους. 
Σπανίως ακινητούσαν. 
Ενίοτε ερωτεύονταν. 
Τα ψυχρά τους μάτια γυάλιζαν απο λύπη κι από χαρά. 
Αυτα τα χείλη τα πετρόχτιστα μίλησαν.
Τραγούδησαν. Και φίλησαν. 
Άγγιξαν σάρκες ζεστές άλλων αγαλμάτων.  

Αυτά τα χέρια τα ξερά και τα κομμένα, 
κάποτε αποθεώθηκαν. 

Η ζωή είναι αισχρή.
Παρ' όλα αυτά συνεχίζεται.  

Η άθροιση

Μήπως η παιδική φίλη δεν είναι φίλη;
Μήπως δεν είναι γυναίκα, αλλά χρόνος;
Μήπως δεν είναι χρόνος, αλλά κατάσταση;

Δες τον πως κοιτάζει στον αόρατο καθρέφτη του!
"Μήπως ξέρεις γι' αυτήν που σου μιλώ;"
Ωχ, πως εξανεμίστηκε έτσι, η ξοδεμένη!
Τα ιμάτιά της μοιράστηκαν στους τέσσερις ανέμους.

Σαράντα χρόνια μετά, μια αντανάκλαση.
Τα γερασμένα χέρια του πατέρα στα χέρια μου.
Η απέραντη μοναξιά τους.
Το ανεπαίσθητο που έφυγε αθόρυβα.
Κι ο λυμένος γρίφος του έρωτα.

Έκανα την άθροιση.
Αυτά απόμειναν.

ΥΓ.  Ίσως κι ένα τσέλο, σκουριασμένο πριόνι στο στομάχι.