Ο δαίμων της Κυριακής

Σε είδα στον ύπνο μου πάλι.
Από τη μέση του σώματός σου έσταζαν νερά.
Γέμιζαν τα σεντόνια
κι έμενες στο κέντρο της λίμνης να σπαρταράς.
Νερά και μ´ έσπρωχναν μακρυά, 
μ´ ονειρικούς κυματισμούς ανηλεείς.

Κι έμενα μόνος.
Κι έπειτα πάλι στο όνειρό μου.
Αποκλεισμένος στο σπίτι με φώτα και πόρτες κλειστά.
Το κακό φιλοξενούσα και μαχαίρωνα το άυλο 
με πυρωμένες σταυρωτές λαβές.
Και τίποτα δεν βοηθούσε.

Η δεκαετής σου κυριαρχία τελειώνει.
Φοβάμαι το κενό της απουσίας των βαρβάρων σου.
Τα σιωπηλά, μονήρη χρόνια που θ´ ακολουθήσουν
δε θα οδηγούν πια σε μια δεύτερη νιότη,
αλλά στα πρώτα γηρατειά μου.
Και αυτό είναι ήδη από μόνο του μια καθαρή ήττα.

Έτσι Κική;