τότε μπαίνει μέσα η ζωή.
Έρχεται και το γεμίζει με τη βουή, τη βρώμα της
και την απελπισία της την σπέρνει στα δωμάτια κι ανθίζει.
Ησυχία που σκίζει μ´ ένα μικρό ψαλιδάκι το στομάχι.
Όσο πιο τίποτα το τίποτα που συμβαίνει,
τόσο βαθύτερο το τραύμα.
Μια καισαρική για μια αδύνατη γέννα.
Είναι αχόρταγη η σιωπή.
Το υπόκωφο βουητό του ψυγείου πριονίζει τα γόνατα.
Σπάει τους τένοντες εξαναγκάζοντάς τα σε αφύσικες διατάσεις.
Χώνει το μακρύλεπτο εγχειρίδιο της στο διαμπερές πέρασμα μεταξύ των αυτιών.
Αυτιά. Ύπουλο όργανο στη βάση του κρανίου.
Αργά και μεθοδευμένα διαβρώνουν.
Ακοή! Ακοή πουτάνα! Μας εξέδωσες, για ψίχουλα...
