Η άθροιση

Μήπως η παιδική φίλη δεν είναι φίλη;
Μήπως δεν είναι γυναίκα, αλλά χρόνος;
Μήπως δεν είναι χρόνος, αλλά κατάσταση;

Δες τον πως κοιτάζει στον αόρατο καθρέφτη του!
"Μήπως ξέρεις γι' αυτήν που σου μιλώ;"
Ωχ, πως εξανεμίστηκε έτσι, η ξοδεμένη!
Τα ιμάτιά της μοιράστηκαν στους τέσσερις ανέμους.

Σαράντα χρόνια μετά, μια αντανάκλαση.
Τα γερασμένα χέρια του πατέρα στα χέρια μου.
Η απέραντη μοναξιά τους.
Το ανεπαίσθητο που έφυγε αθόρυβα.
Κι ο λυμένος γρίφος του έρωτα.

Έκανα την άθροιση.
Αυτά απόμειναν.

ΥΓ.  Ίσως κι ένα τσέλο, σκουριασμένο πριόνι στο στομάχι.