Ήταν μια φορά ένας βράχος.
Τα βράδια ντύνονταν φάρος.
Κορόιδευε τα πλοία και τα βούλιαζε.
Τα σπρωχνε προς τ´ αδέρφια του.
Τα λιάνιζαν όμορφα κι ωραία.
Ήταν μια φορά ένας φάρος.
Τα βράδια ντύνονταν βράχος.
Τρόμαζε τα πλοία και τα έδιωχνε.
Τους ούρλιαζε μην πλησιάσουν.
Τα απωθούσε όμορφα κι ωραία.
Μια μέρα ο βράχος ναυάγησε στον φάρο.
Βρέχει συνέχεια στην ακόρεστη πόλη
Δρόμοι και σπίτια οριστικά αφυδατωμένα
πίνουν αδίκως τις υδάτινες κλωστές.
Μονότονοι ήχοι ρυθμικοί και επίμονοι
νανουρίζουν το τελείωμα της μέρας.
Τάδε Μαρτίου του έτους Χ ξαπλώνω.
Τάδε Μαρτίου συν μία,
ξυπνάω στη μέση της βροχής
από ανονείρευτο ύπνο.
Πλέουν γύρω μου τ´ αξεδίψαστα σπίτια,
οι αξεδίψαστοι άνθρωποι, και τ´ αξεδίψαστα χρόνια.
Την κουρασμένη μας δίψα σέρνουμε όλοι μας
στους ιδρωμένους δρόμους και τις γωνιές της.
Ξεπληρώνουμε χρέη και φορτωνόμαστε τα επόμενα.
Κι η επίμονη βροχή συνηγορεί.
