Ορατών τε πάντων και αοράτων

Ιλουστρασιόν το φάντασμα που μ' επισκέπτεται ακόμα.
Φω κι εικόνα μαγική.
Μια σελίδα περιοδικού ποικίλης ύλης.
Ένα υπέροχα τυλιγμένο κουτί με χρυσή κορδέλα.

Με πιάσανε στον ύπνο και με θολώσανε με όνειρα.
Με εξαίσιες μουσικές με ξεμυαλίσανε.

Είναι αόρατος αυτός ο κόσμος.
Και όλοι οι εις αυτόν συμμετέχοντες.
Αόρατοι κι αυτοί.

Κι εγώ που γι' αυτήν την οφθαλμαπάτη γράφω,
κι αυτό το γραμμένο και το γραφόμενο,
κι εσύ που διαβάζεις,
αόρατοι όλοι μας.  

Περί ελέους

Αχ, όμορφα κορίτσια!
Μη βγάζεται τόσες φωτογραφίες.
Ο ανελέητος χρόνος θα σας εκδικηθεί.
Το αγλάισμα του προσώπου σας θα μασήσει
και θα το φτύσει στα πόδια σας.

Αχ, φερέλπιδες ποιητές!
Μην γράφετε τόσα ποιήματα.
Ο ανελέητος χρόνος θα σας εκδικηθεί.
Την λάμψη των λέξεών σας θα σκουριάσει
και θα ανατρέψει την σιγουριά τους.

Αχ, απερίσκεπτοι εραστές!
Μην χαρίζεστε τόσο απλόχερα.
Ο ανελέητος χρόνος θα σας εκδικηθεί.
Την λαχτάρα των φιλιών σας θα αφανίσει
και θα στεγνώσει την δροσιά τους.

Αχ, ανόητοι άνθρωποι...

Ανομίες

Διότι εμείς δεν είμαστε παράνομοι.
Άνομοι είμαστε
την ώρα που αγκαλιαζόμαστε
και ανασαίνουμε
από αναπνευστήρα και μπουκάλα
ο ένας του άλλου την αναπνοή.

Άνομοι και αιμοδιψείς.
Γιατί το αίμα το δικό μας δε μας φτάνει
κι έτσι δαγκωνόμαστε
για να πιει ό,τι μπορεί καθένας απ' τον άλλο,
στο τέχνασμα αυτό της φύσης
που μας βασανίζει.

Άνομοι γιατί όταν υπάρχουμε μαζί
τα άλλα παύουν να υπάρχουν.