Σε αγαπούσα
όπως τα δέντρα που τα ´χει φυσήξει
ανελέητος Βοριάς και στρέψανε
κορμό και φύλλα και κλαδιά
κατά την πεθυμιά του,
και την κοιτάνε πια από λίγο πιο κοντά,
και την μαρτυρούν και τη λένε,
και την αγάπησαν κι αυτά,
κι όλο τον άνεμο περιμένουν
να τα σπρώξει λίγο ακόμα προς τα ´κει,
κι όλο απλώνουν και τεντώνονται
να την φτάσουν,
να την αγγίξουν,
να την σκιάσουν,
να την δροσίσουν,
κι όλο ξεχνούν πως είναι δέντρα
και πως δεν θα πάνε πουθενά.
