Βγαίνω στο δρόμο με το θόρυβο,
με τα δέντρα εκατέρωθεν
και την αψίδα στο κεφάλι του,
φωτογραφίζω το σημαντικό τίποτα,
και σου απευθύνομαι.
Είναι μια τρύπα στον κόσμο,
στη θέση αυτή,
κι όποτε έρχομαι εδώ
της ρίχνω τσιμέντο και αίμα.
Εδώ ήταν που έλεγες πως είναι αδύνατον να είμαστε.
Εδώ που αψηφήσαμε το αδύνατο.
Εδώ που κάθε χρόνο μια φορά
γιορτάζουμε την ήττα μας και την αποκοτιά μας.
Και τέλος
Εδώ
είναι αυτό που δεν είναι.
Κι εμείς από δίπλα του,
εδω...,
αναπολούμε τόσα που δεν ευτύχησαν.
