Εκείνο που το θες για να το χάνεις.
Η βίωση της απώλειας μόνο είναι.
Διότι αν αυτό δεν είναι
- ακόμα και αν δεν είναι -
αυτό είναι.
Έτσι, καμιά ιστορία δεν είναι αλήθεια.
Οι μεν φανταστικές εξ ορισμού
- όσο ισχυρά ριζωμένες κι αν είναι.
Οι δε αληθινές, ποτέ αληθινές.
Και πως θα μπορούσαν άλλωστε;
Και στις χαραμάδες τους, πέφτει κέρμα η επιβίωση.
Κουδουνίζει στους γρανίτες της πρώτης.
Αλαλάζει στα κύμβαλά της το κίβδηλό μας.
Αντανακλά στις αιχμές της δεύτερης
και κομμάτια της αφήνει ματωμένα,
κόκκινα και κίτρινα και πράσινα, ενίοτε,
μα κυρίως μπλε, μπλε βαθιά, προπομπούς μαύρων.
Κι έπειτα αφήνεται χαμένη.
Απομεινάρι και κέρμα ασήμαντο, λιανό, από κόκκινο χαλκό
κάτω απ´ το κάθισμα του παλιού αυτοκινήτου του πατέρα.
Ποίηση σα να λέμε, είναι αυτό που δεν ευτύχησε να μη ζήσει.
Και αλήθεια, μια συνισταμένη του απείρου, απροσδιόριστη και πρόστυχη ερωμένη.
