ελεεινό πηγάδι.
Ανάβεις και σβήνεις τον ήλιο,
ακούς τις βροχές στο κεφάλι σου,
ακούς τις βροχές στα πόδια σου,
πηγάδι που ανάβεις και σβήνεις τον ήλιο,
πηγάδι που βλέπεις τα δέντρα να περνούν,
πηγάδι βαθύ και στενάχωρο
με μαύρα τούβλα στους τοίχους σου,
μαύρα τούβλα παντού κι απροσδιόριστο βάθος,
απελπισμένο, αστείο φρέαρ,
που δεν ξεχειλίζεις και που δεν στερεύεις
και που σε τρυγούν θλίψεις αυθεντικές σαράντα διψασμένα χρόνια.
Η μνήμη των κύκλων σου απαράμιλλη
(ενώ η δική σου μικρή, ελάχιστη),
απαράλλαχτα κυλά,
στο κοίλο δέρμα σου πηγάδι,
ελάχιστο και βαθύ,
καημένο, φαιδρό πηγάδι.
Μη σε νοιάζει καρτερικό!
Άπειροι χρόνοι θα ποτιστούν απ´ το αίμα σου,
και θα ´ρθουν χρόνοι που οι λύπες θα ´ναι άχρηστες
και θα πληρώσεις το τρύπιο βάθος σου, έρμο και μόνο,
επίμονο,
και θα ´ρθουν χρόνοι που οι χαρές θα είναι άχρηστες
και θα αδειάσεις το τίμιο σώμα σου, έρμαιο και μόνο,
επίπονο.
Το επιτύμβιο κλέος σου θα θαυμάζουν
λίγοι διψασμένοι περαστικοί
και θα πετάνε πέτρες μίσους στ´ άψυχο βάθος σου...
μέχρι να σβήσει κι αυτό.
