Η πέτρα

- Γιατί είσαι λυπημένος γιε μου;
- Σκότωσα κάποιον.
- Θα καείς στην κόλαση γιε μου.
- Το ξέρω μητέρα...  Πήρα μια πέτρα και του έλιωσα το πρόσωπο.
- Σε συγχώρεσε γιε μου;
- Ναι μάνα.  Μου είπε ότι όσο η πέτρα έλιωσε το πρόσωπο, τόσο και το πρόσωπο έλιωσε την πέτρα.  Κι ό,τι το αίμα είναι αίμα.  Είτε είναι κόκκινο.  Είτε είναι πέτρινο.
- Θα καείς στην κόλαση γιε μου.
- Το ξέρω μητέρα...  Μετά σηκώθηκε και βάφτηκε μητέρα.  Φόρεσε αρκετό μακιγιάζ.  Έγινε φάντασμα και δε το αναγνωρίζω πια το πρόσωπο αυτό μητέρα.  Κι ας το αγάπησα πολύ.  Πάρα πολύ...
- Θα καείς στην κόλαση γιε μου.
- Μητέρα έχει κόκκινα χείλη και γελάει.  Δεν είναι αυτό το γέλιο της μητέρα.  Το ξέρω το γέλιο της.
- Θα καείς στην κόλαση γιε μου.
- Καίγομαι μητέρα.  Δεν αγαπώ μητέρα.  Παρά μόνο την πέτρα.
- Θα καώ στην κόλαση γιε μου.
- Το ξέρω μητέρα.  Σε συγχωρώ μητέρα.  Όσο η αγάπη πετρώνει, τόσο η πέτρα αγαπά.