ξέρει μόνο από πουλιά,
τα μετρά καθώς κοιτάει
να του φεύγουν μακρυά.
Με τη μνήμη μαυρισμένη
απ´ τους δίσεκτους καιρούς,
το νερό μου ξεδιψάει
μόνο κάτι αμαρτωλούς.
Μη τ´ ακούς από τις βρύσες όταν στάζει
Μη το βλέπεις να κυλάει καθαρό
Το νερό σ´ αυτό το σπίτι ξενυχτάει
κι είναι πάντα σκοτεινό.
Το νερό μου πάντα κλαίει
δεν αντέχει να περνά
μεσα απ´ τα πικρά μου χέρια
στα στεγνά τα όνειρα.
Να ποτίζει μόνο λέξεις
δεν αντέχει το νερό
κι απ´ το σχήμα της ψυχής μου
να κατρακυλάει βουβό.
Κοίταξέ το πως θυμώνει και πονάει
μες το σώμα μου να καίγεται γυμνό.
Το νερό σ´αυτό το σπίτι ξενυχτάει
Κι είναι πάντα σκοτεινό.
