Τετάρτη 20 Ιουλίου 2016

Περί ανέμων

Στα μέρη μου ο άνεμος 
τη γη δε την αφήνει 
να ησυχάσει ούτε στιγμή. 
Μουρμουρίζει στ´ αφτί της 
πάντα τραγούδια
και ψέματα 
ανατριχιαστικα.  

Τα χέρια και το αίμα μου, 
στη γη που μεγαλώνω,
σπέρνω συνέχεια με ορμή
κι επιμονή. 
Το σώμα όμως,
όπως κι η γη,
θέλει πολλή δουλειά. 
Λες να φυτρώνουν κάποτε
οι διαρκείς προσδοκίες;

Τα μέρη αυτά που αγαπώ 
τα αγαπάει κι ο ήλιος. 
Όλη τη μέρα καίγονται 
απ´ τ´ ακριβό του χάδι. 
Στάχτες αφημένες
στο χώμα.  
Τετριμμένες 
καρκινικές
οικειότητες. 

Στα μέρη αυτά που αγαπώ, 
όλη τη νύχτα βρέχει. 
Ποτίζει η γη τον ουρανό 
κι αυτος ανταποδίδει. 
Βρέχει ο καιρος τις ώρες όλες,
μία-μία. 
Ανθίζουν τα περάσματα. 
Τα ποτάμια σκάνε. 
Χύνονται απ´ τα σπλάχνα
τα όνειρα και οι ευχές μας. 

Τα μέρη αυτά μεγάλωσαν. 
Λύση άλλη δεν έχουν.
Κι εγώ που δεν τα κατάφερα,
δεν αντέχω τις μέρες μου. 
Σπάνε συνεχώς γυαλιά
μπροστά στα μάτια μου. 

 
Ψέματα. 

Δεν υπάρχουν μέρες. 
Όλα τα ρούχα μας
τα ρίξαμε σ´ ένα βαθύ
πιάτο σούπας. 
Δεν υπάρχει η γη. 
Όλο το χώμα μας 
το πήρε ο άνεμος
και το σκόρπισε. 
Δεν θα βρουν πια
οι ρίζες μας βάθη
να κρυφτούν 
και να στεριώσουν.  

Ψέματα. 

Δεν υπάρχει ο άνεμος. 
Δεν υπάρχουμε κι εμείς.