Μερικοί νομίζουν πως είσαι πρόσωπο.
Ζηλεύουν τα κάλλη σου,
εξοργίζονται μαζί σου.
Ίσως ακόμα και να σε μισούν.
Για το σπίρτο που έβαλα φωτιά
στη ζωή μου
και την έκαψα,
μιλούν και φτύνουν.
Μερικοί νομίζουν
πως βλέπουν τα πυκνά μαλλιά σου
τυλιγμένα στα χέρια μου
σαν συρματόπλεγμα αγκαθωτό.
Τις χαρακιές
στα γόνατά σου ύστερα,
το γενναίο ράμμα
στα χαμηλά της κοιλιάς.
Καμιά φορά νομίζω τα βλέπω κι εγώ αυτά.
Απορούμε απαξάπαντες,
εαυτοί, γνωστοί και φίλοι,
με την κούφια επιμονή μου
να ενσαρκώνω
επί σειρά ετών κι ερώτων
σε σώματα και όμοια αλλότριες ζωές
το διαθλασμένο ακτίνωμα του ήλιου σου.
Κάποιες φορές ακυρώνεται
τρόπον τινά,
το άξιο της απορίας.
Θωμάδες ψηλαφίζουν τα σημάδια σου
στο σώμα μου και
στο κενοτάφιό σου παίρνουν την εκδίκησή τους.
Κάποτε μάλιστα μαρμαρώσαμε όλοι.
Τρομοκρατημένοι μην τύχει κι είσαι αληθινή,
σε χαρτογραφήσαμε.
Λεπτομερώς...
"Λες να μην είναι παρά μόνο
μια πολύ προσωπική παραμυθία;" αναρωτηθήκαμε.
"Μη τυχόν και δεν έχουν δίκιο
οι μητέρες-Κασσάνδρες
με τις δυσοίωνες βεβαιότητες,
πως τάχα το αέρινο μέλλον
βαραίνει πιο πολύ από το χωμάτινο παρόν;"
Όχι.
Αποκλείεται κάθε ευτυχές σενάριο.
Πυκνές μορφές συνωστισμένες
στο αισθητικό μου πεδίο φτιάχνουν
έναν πίνακα πολύχρωμο.
Με περικυκλώνουν
και δεν μπορώ να σε δω πια
ευτυχώς.
Απέχουμε, που λες,
πολλές εικόνες
πολλές μέρες
πολλές θάλασσες
πολλές ζωές
που ωχριούν αισχρά
μπροστά στο όνειρό μου για σένα.
Κάποιοι νομίζουν πως είσαι γυναίκα με αίμα.
Κάποιοι σε βλέπουν να περπατάς.
Να μιλάς.
Να συναλλάσσεσαι.
Να ερωτεύεσαι.
Να οδηγείς το κληροδότημα.
Να περπατάς στις μικρές λεωφόρους
μ´ ένα ζευγάρι γκρι σταράκια.
Να αναπνέεις τον συνεταιρικό μας αέρα.
Πλανημένοι κι αυτοί.
Πόλεις πολύβουες,
χιλιάδες αυτοκίνητα,
άνθρωποι μυρμήγκια,
βουνά και θάλασσες
σε κύκλωσαν και ορίζουν τη μορφή σου.
Κι όπως με τ´ άπειρα χέρια τους
σε αγγίζουν
σε βλέπω αόρατη
κι αιωρούμενη σαν εικόνα αγίας
σούρουπο σε ξωκκλήσι.
Όλα γύρω σου σε περιγράφουν
όπως οι τελείες τις μορφές του Σερά.
Μα δεν καταλαβαίνει κανείς τι είσαι.
Είσαι το κενό διάστημα ανάμεσα σε όλα τα πράγματα.
