Η πόλις των τεράτων ΙΙΙ

Καταραμένες Κυριακές

Τρέφεστε αναίσχυντα με το αίμα μου

Ξυπνάτε ξημερώματα Σαββάτου στο τρύπιο μου στέρνο

Με σέρνετε ξυλάρμενο ως της Δευτέρας την μέγκενη 

Κατάρα στις ώρες σας όλες μια-μια

Κατάρα και σε σένα που μέσα μου κατοικείς.
Της πλησμονής σου το ακόρεστο τρέμω.
Απεκδύομαί σου και λέω:
Μην είσαι ο δαίμονας που είμαι;
Και μήπως όσο σε τρυπάω του καρπού σου τα φαρμάκια γεύομαι;

Σέρνομαι αιωνίως στης Εδέμ τα περίχωρα
Στης πόλης των Σοδόμων την εφαπτόμενη επαρχία έρπειν.
Και λέω Εσύ είσαι εσύ.  Κι εδώ κι εκεί.
Κι όλοι κι όλα, Εσύ.


Σ' αυτή την πόλη των τεράτων
δεν γνωρίζει κανείς ποια μάσκα είναι πιο τρομακτική:
του διαβόλου, του θεού, ή η δική μου.