Τα πιρουνάκια

Στην οικογένειά μας είμαστε όλοι ευγενικοί κι αγαπημένοι.
Πάντα τρώμε μαζί τα Κυριακάτικα μεσημέρια.
Μετά το καθιερωμένο ψητό, ή τα ψάρια,
ολοκληρώνουμε το γεύμα μας με τις καρδιές μας.
Μοιραζόμαστε αυτά τα ωραία πιρουνάκια του γλυκού από το Solingen
και τσιμπολογάμε ηδονικά ο ένας τον άλλο.
Είναι 18/10 ασήμι κι έχουν μια περίτεχνη επίστρωση χρυσού στην ράχη τους.
Έχουν τρία χέρια, τα δύο απλωμένα σαν σε δέηση προς κάποιον αρχαίο θεό των Ατζέκων,
με ομοιόμορφα φαγωμένες τις έσω άκρες τους.
Το μεσαίο, οξύ και αμετακίνητο, φαλλικά αυστηρό, είναι συνήθως πιο σιωπηλό.
Θα έλεγε κανείς πως με μια πρώτη ματιά,
τα εξωτερικά κάνουν όλη την δουλειά,
σκίζοντας την σάρκα με τις ευφυείς άκρες τους.
Όμως εμένα δε με ξεγελάνε τέτοια τραύματα επιπόλαια.
Είναι αυτό το ήσυχο, το απόλυτο, το ευθυτενές,  που μας αποτελειώνει.

Στο τέλος, μια φωτογραφική στημένη σε έναν τρίποδα απαθανατίζει την σκηνή.
Κοιτάμε όλοι,  χαρούμενοι και αποχαυνωμένοι από το φαγοπότι, το μάτι της
και περιμένουμε ν' αστράψει η επιβεβαίωση πως άλλο ένα γεύμα στέφθηκε με επιτυχία.
Η κοκκινωπή Polaroid όμως δεν δείχνει αυτό ακριβώς.