Σκάλα

ονειρεύτηκα μια σκάλα
-κλίμακα αδιέξοδη-
λαχτάρισαν τα μάτια μου
μια πόρτα να δρασκελίσουν
να περάσουν ένα σύνορο
μια αυλή κρυφή να τρέξουν
κάτι σαν όριο να διαρρήξουν
μια λιμοκτόνα πόλη, ανυπεράσπιστη να αλώσουν ηρωικά ή
έστω να ταράξουν μια σιωπή εύθραυστη φευ

Όλες οι σκάλες τοίχοι
Όλα τα βήματα ακίνητα
Όλες οι πόλεις νεκρές
Όλες οι σιωπές μιλημένες
Όλες οι προσπάθειες των Τρώων
Έμεινα στόχος ακίνητος πυροβόλησα

Το παλιό ποίημα

Μου διάβασες το παλιό ποίημα
Εκείνο που κάποτε έπεσε μέσα σου
σαν σταγόνα σε ξερό χώμα

Τα πλημμυρισμένα δάχτυλα
τα ακριβά σου μάτια
Μου διάβασες εκείνο το παλιό ποίημα
σαν να μου έλεγες
αυτά είναι τα μάτια μου
αυτά είναι τα χέρια μου
πάρε τα

Τότε καθισμένη μαλακά δίπλα μου
τώρα ασφαλώς μακρυά
μου διάβασες εκείνο το παλιό ποίημα
για κάτι φιλιά παλιά
σταγόνες και χώματα και λάσπες
μάτια, χέρια, και γκρεμίσματα

Έρημη χώρα

χάθηκα μέσα στους άλλους
μέσα στις λέξεις τους
διαλύθηκα
τέλειωσε η άνοιξη
τελειώνει και το καλοκαίρι
κι εγώ δεν έμαθα να περπατώ
μόνο σέρνομαι
καθόλου αυθεντικά
προς τον βαρύ μου χειμώνα

χαράμι το κρασί και το νερό μου
τόσο νερό
κι εγώ να πάω διψασμένος
τόση στεριά κι εγώ να πνιγώ

κυματιστές μου προσδοκίες
στο βυθό σας κρατήθηκα
απ´ τα μαλλιά
κι εκεί περιφέρθηκα άσκοπα
σε έρημη χώρα
μονόχρωμη και άηχη

Τα παιδιά

Κι εγώ, μη νομίζεις, παιδί της ελεημοσύνης είμαι.
Πήρα ό,τι μου δώσαν,
ό,τι περίσσευε,
και μ' αυτό πορεύομαι.
Τρώω, πίνω, κοιμάμαι, ανασαίνω την ελεημοσύνη τους.
Κι απ' τα μεγάλα μανίκια μου
κι απ' τα μικρά παπούτσια
σκουπίζω τα μάτια μου
και σκουντουφλάω εδώ κι εκεί.

Έμαθα όμως να πορεύομαι με τα λίγα
σ' αυτή την ανάπηρη πορεία προς τα πάντα.

Κι έτσι κι εγώ, μέσα από ευφάνταστο κύκλο αποφυγής,
πέτυχα να κληροδοτήσω την ελεημοσύνη
και την αποτυχημένη γενναιότητα.
Φόρτωσα στο παιδί τη μισή μου έλλειψη
κράτησα για μένα την υπόλοιπη.
Τρώει, πίνει, κοιμάται, ανασαίνει την ελεημοσύνη μου.
Κι απ' τα μικρά της χέρια
κι απ' τα μικρά της πόδια
σκουπίζω τα μάτια μου
και σκουντουφλάω εδώ κι εκεί.

Έμαθε κι αυτή να πορεύεται με τα λίγα
σ' αυτή την ανάπηρη πορεία προς τα πάντα.

Τι να συγχωρέσεις, κι από ποιον να συγχωρεθείς.

Το μισό κορίτσι

Είδε το μισό κορίτσι να αναδύεται με δόξα και φρίκη
τ' άλλο μισό κομμένο σαν χαρτί
απ' το ολόκληρο φεγγάρι κι απ΄ τ' ανοιχτό παράθυρο.
Κι οι σκιές ζητούσαν μερίδιο.

Είδε το μισό κορίτσι να χάνεται στη νύχτα με χάρη
τ' άλλο μισό καρφωμένο στο κρεβάτι
με τα σχοινιά του Προκρούστη στεφανωμένο.
Το ιδανικό, ήθελε κομμάτι κι αυτό.

Ήταν κι αυτός εκεί.  Αλλά δεν είδε κανέναν άλλο.

Περί Άδου

Η Ναυσικά. Το Ιερό Δισκοπότηρο των γυναικών. Είχε στα πόδια την δροσιά της θάλασσας. Στα μαλλιά τον αλμυρό της αέρα. Τα ξανθά χρώματα του καλοκαιριού στο σώμα. Σαπούνι ανέδυαν οι πόροι της. Το φιλί της, κρασί Σαντορινιό. Κι όταν την άκουγες έλεγες πως έτσι τραγουδούν οι σειρήνες!

Τα πόδια της τα έκοψα μ’ έναν μικρό μπαλτά ακονισμένο. Έκαψα τα μαλλιά της με οινόπνευμα και σπίρτο. Πήρε και σκούριασε το σώμα της σαν φύλλο φθινοπωρινό. Πίκρανε η γεύση της και το στόμα της έγινε αλκαλικό. Μύρισε θειάφι και θάνατο. Το φιλί της ξίδι και χολή. Κι όταν της ψαλίδισα τις χορδές με το χρυσό μου ψαλίδι, δεν ξαναμίλησε πια.

Εγώ δεν είμαι ο Οδυσσέας αγάπη μου. Είμαι ο Άδης, κι έτσι αγαπώ.

Το ταβάνι

Το ταβάνι έβρεχε όλο το βράδυ
Σε αργυρή λεκάνη έλουζες τα μαλλιά σου
Το χρυσό λέρωνε τη λεκάνη
Χτυπούσε ρυθμικά τα μέταλλά της
Σκυμμένη όλη νύχτα έψαχνες στα χρυσά νερά
Μέσα στα βρεγμένα δάση και τις στάχτες
Ανάμεσα στα γράμματα που φλέγονταν
Έψαχνες για την άσβεστη λέξη

Τα παιδιά σου μεγάλωναν στ' όνειρο
Ή ήσουν ξανθό παιδί μαλαματένιο
Έξω από το σπίτι που καίγονταν
Κάτω απ' τη βαριά βροχή
Μέσα στο πυκνό δάσος με τα πράσινα
Και τα κρυμμένα γράμματα
Που προσπαθείς να διαβάσεις από τότε
Ποιοι μεγάλωσαν και ποιοι μείναν;

Το ταβάνι κατέβηκε, κατέβηκε, κατέβηκε
Με το ένα πόδι σου στην αποβάθρα
Με το άλλο πόδι σου στο πρώτο σκαλί του
Αγκάλιαζες το φλεγόμενο τραίνο
Και χωριζόσουν σε αργή κίνηση
Στη μέση σου.  Στη μέση του πλάνου
Όλα σε αργή κίνηση και το σφύριγμα αργό
Θα σου κρατήσουμε λίγη ζωή σε εκκρεμότητα

Ο γάντζος

Η αγάπη ένας γάντζος.
Ένα αγκίστρι ακονισμένο
στην αόρατη πετονιά.
Να φεύγεις
και να σου σκίζει το δέρμα.

Ένας άνθρωπος

Ένας άνθρωπος στάθηκε όρθιος.
Με τα χέρια δεμένα.
Πίσω από την πλάτη του.
Με την πλάτη του γυρτή.
Περιστοιχισμένος από όλους μας.
Είπε: Να! Αυτή ήταν η ζωή μου.
Κάτι ψιθύρισε. Κάτι φώναξε.
Κύκλωσε το κέντρο του.
Εμείς τον κοιτάξαμε.
Κάτω από ψηλά πλατάνια.
Πάνω από δροσιές.
Ένας άνθρωπος όρθιος.
Καμπουριαστός.
Ασπρομάλλης.
Με τα αδύνατα πόδια του γυμνά.
Με τα αδύνατα χέρια του δεμένα.
Ένας άνθρωπος γυμνός.
Αναστέναξε.